Rozdział 31 - Ponowne zatracenie siebie Cz. 1

Becząc, dysząc, szlochając i wściekle wycierając gorzkie łzy cieknące po policzku, wyszłam z pokoju, rozpaczliwie chcąc uciec od obfitości sporów, w których każde słowo wbijało się w moją klatkę. I znalazłam schronienie w pierwszym miejscu, o jakim mój chaotyczny i nieprzewidywalny umysł mógł pomyśleć.

Nowe informacje były dla mnie zbyt ciężkim balastem do uniesienia. Ciężkie i nagłe uderzenie w moją delikatność. Umysł nie był na tyle silny, aby unieść takie utrapienia. Krzyk przedarł się przez drżące gardło, odbijając się od ścian wymarłego pomieszczenia. Moje oczy natychmiast powędrowały do środku pokoju, gdzie wisiała rzecz do zadawania ciosów.

Instynktownie rzuciłam się na ciężką torbę. Zwinęłam dłonie w ciasne pięści, zmuszając swoją wagę do zaatakowania worka. Pozbywałam się energii, która wyraźnie krzyczała od środka, błagając o uwolnienie ciężaru, ciążącego na moim smutnym sercu.

Łzy wciąż ciekły strumieniami wzdłuż wzburzonych policzków. Ze zgrzytem zamknęłam oczy, dusząc słabe krzyki, gdy energia zanikała, wygasała. Zmniejszała moją chęć rzucenia się na duży, czerwony worek bokserski.

Ale czułam się dziko i poza kontrolą, i bez względu na to, że pożerało mnie zmęczenie, lekkomyślnie uderzałam, aby wyrządzić jak najwięcej szkód.

A ja wciąż nie byłam zaspokojona, tylko niespełniona i znużona.

Odpuściłam w przenikliwej bezsilności, nie byłam w stanie wyprowadzić swojego umysłu na trwałą ścieżkę, zostawiając tyle pytań bez odpowiedzi. Było wiele do przemyślenia, wiele pytań, tak wiele, że nie udało mi się zrozumieć. Mojemu mózgowi czegoś brakowało, pragnął odpowiedzi, które przyniosłyby spokój.

Nie wiedziałam, co się dzieje.

Miałam wrażenie, że moja złość w bardzo szybkim tempie wzrastała i wychodziła poza kontrolę, nie zostawiając żadnej racjonalności.

Nie wiedziałam, jak wiele minęło czasu, ale w końcu między moim głośnym krzykiem i płaczem, usłyszałam miękki i ochrypły głos Harry'ego. Sam ten dźwięk prawie przywrócił mnie do rzeczywistości, wyciągając z transu, w którym pragnęłam wszystko niszczyć.

- Kochanie?

Nie odpowiedziałam.

Wciąż płakałam, uderzając w ciężki worek. Robiłam to, ponieważ chciałam się wyzwolić, ale nie potrafiłam tego uczynić. Krzyk ponownie wyszedł spomiędzy moich warg.

Wołałam o pomoc.

Poczułam jak para ramion oplata mnie w ciasnym i bezpiecznym uścisku, odciągając z dala od worka treningowego, na którym próbowałam wylać szalejące emocje. Nie chciałam się poddać wygodzie Harry'ego, jaką starał się mi zaoferować. Wiłam się w jego ramionach, a szlochy wydobywały się z moich ust; szorstkie i twarde, rozrywały moje gardło jak nóż, pozostawiając słabe krzyki.

- Musisz się uspokoić, okej, kochanie? - spytał delikatnie, pozornie chcąc mnie powstrzymać. - Musisz się uspokoić i wszystko będzie w porządku.

Nie wiem, co było w jego niskim i chrapliwym głosie, i bez końca opiekuńczym tonie, który sprawiał, że bicie serca wracało do normy. Nie wiem, co w nim było, że moje ciało tak na niego odpowiadało; łatwo i zgodnie z życzeniem.

Wpływ Harry'ego na mnie był niewytłumaczalny. Nie potrafiłam tego zrozumieć.

Przestałam walczyć, bezwładnie opadając w jego ramiona. Nogi się pode mną ugięły i obydwoje upadliśmy na matę.

- Muszę zadzwonić do mamy - powiedziałam, spoglądając na chłopaka. Miałam tak wiele pytań, na które potrzebowałam odpowiedzi, tyle wątpliwości, które tylko ona potrafiłaby zaspokoić.

Byłam zdesperowana, aby wiedzieć, czego nie zrobiłam, chciałam znać wszystkie szczegóły, dlaczego pozbyła się mojego taty. Jeśli walczył, walczył dla mnie, jeśli ona wiedziała, że nie żył, to dlaczego mi nie powiedziała?

- Nie - odpowiedział natychmiast, kręcąc głową w proteście. - Przepraszam, kochanie.

- Ale...

- Nie - powtórzył.

- Ale ja tylko...

- Powiedziałem „nie”, Birdy. - Podkreślił każde wypowiedziane słowo.

Smutny wzrok powędrował na moje kolana, kiedy potulnie kiwnęłam głową w porażce. Przełknęłam ślinę, starając się nie czuć zraniona przez jego odpowiedź, czułam się jak niegrzeczne dziecko.

Palec wsunął się pod moją brodę i nie mogłam już dłużej patrzeć na swoje kolana, ponieważ podniósł moją głową.

- Przejdziemy przez to razem, okej? - powiedział pocieszająco, kiwając głową, zachęcił, abym zrobiła to samo.

Starałam się słabo uśmiechnąć, ale łzy znów zaczęły uciekać z oczu. Grymas przejął moją twarz.

- Co się stało? - zapłakałam. - Czuję, że ponownie się zatraciłam i nienawidzę tego - jęknęłam, czując się całkowicie bezradna, uginałam się pod ciężarem nowych wiadomości, które zostały mi narzucone.

Nie potrafiłam zrozumieć myśli oraz uczuć, które mocno się mnie uczepiły. Emocje tak bardzo mnie przytłaczały i obezwładniały, że nie byłam zdolna do poradzenia sobie z nimi.

Co się stało? Wytarłam łzy, wściekła, że musiałam z nimi walczyć. Dlaczego nie potrafiłam zaakceptować tej sytuacji spokojnie i racjonalnie, biorąc głęboki oddech i kiwając głową? Dlaczego nie mogłam sobie z tym poradzić? Dlaczego musiałam być tak słaba?

- Jest dobrze, kochanie. Jest dobrze - zagruchał cicho.

Starałam się, aby jego chrapliwy głos, zatrzymał mój płacz, ale odmówił temu. Drżałam w jego ramionach, kiedy zaciągnął mnie na swoje kolana. Moja głowa wbiła się w jego klatkę, a łzy zaczęły moczyć cienki materiał koszulki.

Delikatnie zacisnęłam pięści na jego koszulce, porzucając beznadziejną próbę powstrzymania szlochu, który rozdzierał moje gardło i wędrował po pokoju. Pozwoliłam sobie płakać, bezradna i bezsilna wobec łez, niszcząc tamę, którą wybudowałam.

Nie byłam w stanie rozszyfrować emocji, które we mnie krążyły. Czysty chaos zapobiegał racjonalnemu myśleniu. Musiałam znaleźć w sobie jakieś zdrowie psychiczne, które mogłaby pomóc z znalezieniu opanowania i spokoju.

Spędziłam minuty albo godziny w ramionach Harry'ego. Jedynym dźwiękiem, jaki można było usłyszeć, był mój płacz.

- Będzie dobrze - szepnął, i mimo że mu nie uwierzyłam, kiwnęłam głową, żałując, że to nie może być prawda.

W końcu odsunęłam się, nie zauważając, jak prawa ręka Harry'ego owinęła się wokół mnie. Jego kostki były pobrudzone, co mogłam tylko przypuszczać, krwią Liama. Skrzywiłam się i wtedy dotarły do mnie wyrzuty sumienia.

- Wszystko z nim w porządku? - zapytałam nieśmiało, spoglądając spod swoich mokrych rzęs w zielone tęczówki Harry'ego.

Odwzajemnił mój grymas. Zmarszczył brwi w odpowiedzi na moje niewinnie, spokojne pytanie.

- Jeśli nie byłoby to dla ciebie, wyszedłby gorzej - powiedział ponuro, spokojnym głosem, ale delikatnie skażonym gniewem.

Spuściłam wzrok na swoje kolana, nie cierpiałam, kiedy łzy spływały po moich policzkach, nie cierpiałam uczucia współczucia i sympatii skierowanych w stronę Liama. Być może powinnam go nienawidzić, ale nie lubiłam udawać czegoś, co nie byłam prawdą. Nie odwzajemniałam tej goryczy. To była cecha ludzi, którą trudno jest zrozumieć, ale nie potrafiłam zmusić siebie do nienawidzenia kogoś. Nie mogłam zmusić się do nienawidzenia Liama.

On wyraźnie walczył ze swoimi problemami, a odwzajemnienie nienawiści nikomu nie pomoże. Chciałam znaleźć wyjście z tej sytuacji i chciałam, aby nie zadawał mi więcej bólu swoimi słowami, ale tak robił, a nienawidzenie go tego nie zmieni - to z pewnością nie sprawiłoby, że poczułabym się lepiej.

- Hej - odezwał się delikatnie Harry - Nie chcę, abyś o nim myślała. Posłuchaj mnie, on nie jest tego wart. Nie po tym, jak cię potraktował i co ci powiedział.

Spojrzałam na niego.

- Nie możesz winić człowieka za zranienie - odparłam równie miękkim głosem.

Kolejna mała zmarszczka pojawiła się na czole Harry'ego. Wyglądał, jakby jego mózg rejestrował słowa, które powiedziałam, jakby rozważał nad odpowiedzią, ale nie lekceważył mojej wypowiedzi, pozwolił, aby przeszła obok niego. Nie wyglądał na złego, ponieważ ja też nie kierowałam gniewu w kierunku Liama; nie wydawał się również rozdrażniony.

Jego spojrzenie zamgliło zamyślenie, oblizał wargi zanim je otworzył. Patrzył na mnie, jakby był zasmucony brakiem mojej nienawiści do Liama.

- Zapomniałem, jak dobre jest twoje serce.

____________________________

Rozdział będzie podzielony na 2 części, bo nie okłamujmy nikogo, nie wyrobiłam się. Taak, teraz powinien być moment, gdzie się usprawiedliwiam, ale prawda jest taka, że za mało spałam i odsypiałam to popołudniami, więc... no. :)

A tak w ogóle, woah, czy wy to widzicie? 82 tys. wejść, 79 obserwatorów, a tydzień temu pobiliście rekord dziennych wyświetleń bloga, który wyniósł aż 1212. WOW, WOW! Jestem w szoku i dziękuję każdej, nawet tej, która trafiła tu przypadkiem i od razu wyszła, osobie, czytającej nasze tłumaczenie.

2 część pojawi się pewnie w połowie tego tygodnia :)

Miłej niedzieli.

Spóźnione, Wesołych Mikołajek. Och, i czy ja jako jedyna nic nie dostałam?

Pamiętajcie o twitterze (klik), na którym często pojawiają się spoilery z następnego rozdziału i ważne informacje.

Asku (klik), na którym jest bardzo mało pytań od was, a chciałabym żeby było ich więcej.

I Wattpadzie (klik), na którym rozdział pojawi się w całości.

Dziękuję za uwagę.

Zostaw po sobie komentarz.

Możesz również wyrazić swoje zdanie na twitterze z hashtagiem #LittleBirdPL.