Rozdział 10 - Rozlewając prawdę

Nie miałam pojęcia, ile czasu minęło. Przypuszczałam, że było to kilka godzin, odkąd Harry związał mi nadgarstki i nogi, a ramiona przypiął nad moją głową, choć czułam, jakby upłynęły dni. Do czasu, gdy wrócił, byłam w półśnie. Miałam zamknięte powieki, kiedy musiałam uznać obecność Harry’ego i zostałam podniesiona do pozycji pionowej. Otworzyłam trochę oczy, spotykając te Harry’ego.

- Możesz iść do łazienki. Potem zrobię ci coś do jedzenia.

Pomyślałam, że przynajmniej mnie nie głoduje, zanim nieśmiało skinęłam głową, czując gromadzące się we mnie negatywne emocje. Wciąż był na mnie wściekły, a mnie nie powinno to obchodzić, ale obchodziło. Nienawidziłam, kiedy ludzie byli na mnie źli, nawet jeśli Harry był moim porywaczem i mnie przerażał. Próbowałam zmusić się do mówienia, ale ponownie musiałam zebrać się na odwagę, by wydusić choćby słowo.

A więc cisza panowała między nami, kiedy Harry rozwiązywał moje nogi i uwalniał nadgarstki. Zeszłam z łóżka. Cichy pisk wyleciał z moich ust, gdy się przewróciłam. Harry wyraźnie nie spodziewał się, że wpadnę na ścianę, a następnie niechlujnie na podłogę. Spojrzał na mnie w czystym szoku. Oto konsekwencje uwolnienia mnie tak niespodziewanie.

- Ałć – jęknęłam słabo, sięgając dłonią do czoła, gdzie się uderzyłam.

Miałam ochotę dużo popłakać. Harry natychmiast uklęknął obok mnie, podczas gdy ja delikatnie masowałam bolące czoło.

- Nie, nie – wymamrotał surowo. – Nie dotykaj.

Przeniósł moją dłoń na kolano, a ja ją tam zostawiłam. Wpatrywałam się w podłogę, zamiast w Harry’ego. Jego zielone oczy obserwowały moje czoło, badając szkody, po czym chwycił mnie za ramiona i pociągnął do góry. Stałam, podtrzymując się Harry’ego. Nie tylko emocjonalnie byłam słaba.

- Nigdy nie spotkałem nikogo, tak nieporadnego, w całym moim życiu – powiedział.

Jego ton poinformował mnie, że dalej był na mnie zły, jednak gdy na niego zerknęłam, dostrzegłam cień uśmiechu. Przygryzłam nieśmiało wargę.

- Mi po prostu brakuje gracji – mruknęłam cicho. Skinął głową i zmarszczył lekko brwi.

- Nie mam, co do tego wątpliwości.

Ten czas, kiedy Harry wziął mnie za rękę, pomyślałam, że może coś się zmieniło i jego uścisk nie będzie więcej zadawał bólu moim nadgarstkom, ale tak się nie stało. Gdy dotarliśmy do kuchni, zostałam puszczona przy stole, a kiedy Harry zaczął grzebać w szafkach, stałam niezręcznie, nie wiedząc czy mam usiąść czy nie. Odwrócił się z jakąś rolką w dłoni.

- Siadaj. – Skinął głową na krzesło. Zrobiłam to i ze znużeniem oglądałam, jak trzymał to pod zimną wodą. – Nie krwawi, bo nie uderzyłaś zbyt mocno, ale oberwałaś tam, gdzie już cię bolało, więc nie chcę ryzykować, że możesz mieć lekki wstrząs mózgu – powiedział do mnie.

Przytaknęłam. Nie potrafiłam powstrzymać odruchowego wzdrygnięcia się, gdy przyłożył zimny okład do mojej głowy, ale i tak mogłam poczuć delikatne pulsowanie. Czułam się zdrętwiała. Nie byłam w stanie czuć czegokolwiek.

- Pójdę do łazienki i zaraz wracam – mruknęłam cicho, powoli wstając z krzesła i zmierzając ku wyjściu z pokoju.

- Birdy. – Zatrzymał mnie głos Harry’ego. – Nie ma możliwości, żeby posiniaczona głowa już nie bolała. Nie jestem zupełnie bez serca. – Podszedł do mnie. Jego wyraz twarzy złagodniał, ale tylko nieznacznie. – Weź prysznic, ubierz coś czystego i przyjdź tu, a ja zrobię ci coś do jedzenia. Nie rób niczego innego, okej?

~*~

Wykonałam życzenia Harry’ego. Poszłam pod prysznic, przebrałam się i zjadłam to, co mi przygotował, nie narzekając, nie myśląc i ledwo działając. Nadal czułam się zdrętwiała, pozbawiona emocji, pusta.

Usiadłam na kanapie, kolana opiekuńczo przyciągając do piersi. Wpatrywałam się w wyłączony telewizor. Harry poszedł na górę, pozostawiając mnie w ciszy. Normalnie mój umysł wariowałby, zastanawiając się nad tym wszystkim, analizując sytuację, przynosząc falę niepokoju, lecz nie mogłam. Nie byłam w stanie. Byłam tak zmęczona, wyczerpana. Psychicznie i fizycznie pozbawiona wszelkiej energii.

- Birdy?

Drgnęłam, słysząc znajomy głos, nie zdając sobie sprawy z jego nieoczekiwanej obecności. Spojrzałam na stojącego w drzwiach Louisa. O ile mi wiadomo, nie był on złą osobą. Wiedział o moim porwaniu i chciałam mieć mu za złe, że nie mogłam na niego liczyć w ucieczce, ale on po prostu był lojalny wobec swojego najlepszego przyjaciela. Uśmiechnął się do mnie. Niewielki, smutny uśmiech, który nie odpowiadał jego spontanicznemu, szampańskiemu charakterowi.

- Masz czerwone policzki – powiedział cicho. – Harry to zrobił? – zapytał, przypominając mi nasze pierwsze spotkanie. Wtedy zaprzeczyłam, bo wpadłam na lampę, tym razem przełknęłam głośno ślinę i kiwnęłam głową.

Wyraz Louisa był nieczytelny, widziałam kontrast wirujących emocji: złości, smutku, współczucia, rozczarowania. Wyglądał tak, jakby toczył wewnętrzną walkę. Jeszcze stał, zamrożony w miejscu, decydując się, czy dołączyć do mnie na kanapie, czy też nie. westchnienie wydobyło się z jego usta, gdy usiadł obok mnie. Instynktownie się spięłam, o on udawał, że nie zauważył.

- Nie jestem tutaj, aby go bronić… Jestem w szoku i… ja… On nigdy, przenigdy nie zrobił niczego takiego, ale po prostu czasem nie może kontrolować swojej złości. Tak jak powiedziałem, nie jestem tu po to, żeby go bronić, nie będę siedzieć i mówić ci, że jego działania były uzasadnione i zrobił to z dobrego powodu, przyszedłem sprawdzić, czy wszystko jest w porządku.

W końcu skończył, a ja zastanawiałam się, dlaczego ewidentnie był dla mnie miły. Nie miał podstaw, by pokazać mi życzliwość w jakikolwiek sposób, może zrobił to przez moją sytuację. Byłam zdziwiona, czemu jego głos był pokryty taką prawdziwą troską.

Skinęłam, uspokajając go małym kłamstwem w postaci kilku słów.

- Czuję się dobrze – wyszeptałam. Spojrzał na mnie intensywnie.

- Birdy, wszystko w porządku? – powtórzył swoje pytanie, chwytając mnie za ramiona. Pokręciłam głową, z moich oczu natychmiast zaczęły wypływać łzy.

- Nie – pisnęłam. Momentalnie owinął swoje ramiona wokół mnie.

Chętnie przyjęłam przytulenie, jego uścisk był bezpieczny i właśnie tego potrzebowałam. Potrzebowałam komfortu i płaczu, i kogoś, kto by mnie trzymał.

- Tęsknisz za rodziną? – spytał, zapewne myśląc, że to było powodem mojej nagłej próby ucieczki, a nie z czystego strachu. Prawdopodobnie sądził, że telefon wywołał coś wewnątrz mnie, co sprawiło, że zachciałam być z rodziną. Może przekonał się, że mój dziadek nie żyje, a ja musiałam desperacko odkryć prawdę.

Gdybym była szczera, powiedziałabym, że nie tęsknie za nimi, nie brakuje mi ich. Zaskoczyło go, kiedy znowu pisnęłam małe „nie”.

- Więc co jest?

Może to był jego łagodny głos lub ciężko ciężar na moich barkach, który spowodował, że rozchyliłam moje drżące wargi. Może to, że musiałam komuś o tym powiedzieć, ale nie Harry’emu. Może ja po prostu musiałam płakać i pozwolić na to.

- Mo-moja m-mama powiedziała mi, przez t-telefon – jąkałam się w jego klatkę piersiową – że m-mój dziadek… nie ż-żyje… o-on odszedł.

Wzmocnił uścisk, milcząc jak ja, i dając mi się wypłakać.

- Harry nie wie, prawda?

Otrzymał w odpowiedzi kolejne „nie”.

- Muszę mu powiedzieć. Zdajesz sobie z tego sprawę? – mruknął cicho, znowu tym pocieszającym tonem jak wcześniej. Oczywiście, kiedy rozlałam prawdę, wiedziałam, że Louis powie o tym Harry’emu.

- Louis? – Ostry głos przeciął spokojna atmosferę, jak nożem. Sprawił, że bardziej wtuliłam się w Louisa, jakbym miała dzięki temu zniknąć. – Co ty tu robisz? – burknął niemal oskarżycielsko. Jego gniew nie zmalał. – Birdy, a ty co robisz?

Louis potarł moje plecy, zanim się odsunął.

- Przyszedłem zobaczyć, co robi Birdy. – Spojrzał na niego, a potem na mnie. – Chcesz tu być, kiedy… - urwał.

Natychmiast potrząsnęłam głową.

- Chcę pójść do łóżka – odpowiedziałam jak małe dziecko, przecierając dłońmi oczy.

- Dobrze – kiwnął głową.

Unikając wzroku Harry’ego, próbowałam wyjść z pokoju, jednak gdy go mijałam, jego ręka wystrzeliła i zacisnęła wokół mojego nadgarstka, zatrzymując mnie. Mimowolnie się skrzywiłam, kiedy poczułam lekki ból.

- Nie, chcę ją na dole – mówił, patrząc na Louisa, zanim zwrócił swoją uwagę na mnie. – Usiądź, Birdy.

Zmierzałam się do tego, by to zrobić, uchwyt Harry’ego się poluzował, ale odezwał się Louis.

- Birdy, po prostu idź na górę. – Skinął zachęcająco. Zerknęłam na Harry’ego nie wiedząc, co robić, ale jego zaciśnięta szczęka i złość widoczna na twarzy, powiedziały mi, żebym go słuchała.

- Birdy jest moja i robi, co każę – powiedział władczo, a ja się wzdrygnęłam, słysząc dobór jego słów.

Harry nie mógł być w najlepszym nastroju, ale dlaczego tak traktował swojego najlepszego przyjaciela, który nie powiedział policji o tym, że przetrzymuje w niewoli dziewczynę?

Jednak wydawało się, że Louisa to nie zabolało ani nie zezłościło, ani nawet nie zirytowało.

- Birdy, idź.

Spoglądałam na nich dwóch, marszcząc czoło i zastanawiając się, czyje polecenie wykonać. Gniew Harry’ego odpowiedział za mnie.

- Birdy – zaczął; w jego głosie był spokojny, ale chwiejny, bo próbował kontrolować złość – czyja jesteś? 

Nienawidziłam złego Harry’ego.

Jakby czytał w moich myślach, jego dłoń na moim ramieniu uległa zaostrzeniu, a ja jęknęłam pod jego uchwytem.

- Harry. – Louis widział mój niepokój i strach. Nawet nie zauważyłam, że znowu płakałam. – Pozwól jej pójść…

- NIE! – wrzasnął nagle Harry, powodując, że się cofnęłam. 

- Stary, przerażasz ją – Louis cicho stwierdził, zdobywając uwagę Harry’ego, który starał się przyciągnąć mnie bliżej, jednak odsunęłam się tak daleko, jak to możliwe, płacząc i kręcąc głową, gdyż nie chciałam być w pobliżu niego, kiedy gniew nad nim panował. Był innym człowiekiem, gdy był zły.

- Birdy – wymamrotał stanowczo.

- Harry… Harry, jej dziadek zmarł – bąknął Louis.

Wydałam z siebie kolejny szloch, gdy Louis powiedział to głośno, wpatrując się w podłogę.

- Co?

Skorzystałam z okazji, kiedy Harry spotkał się ze zmieszaniem i poluźnił uścisk, wybiegłam z pokoju tak szybko, jak tylko mogłam, pozostawiając za sobą ślad w postaci krzyków, niosących się echem w całym pomieszczeniu.

Wtuliłam twarz w poduszkę, łzy, które strumieniami spływały po moich policzkach, moczyły materiał. Chciałam ukryć się przed chłopakiem, który za moment mógł tu przyjść. Skuliłam się, przyciągając kolana do piersi, pragnąc stworzyć choć odrobinę bezpieczeństwa i komfortu, które czułam, nim Harry mnie porwał. Bałam się jego przybycia. Nie wiedziałam, co mógłby zrobić.

- Birdy? – Jego głos był cichy i powinien mnie zadowolić, bo jeszcze kilka chwil temu byłam świadkiem głośnych, gwałtownych krzyków, a jego ton był napięty i można było wyczuć w nim wściekłość. 

Zapłakałam mocniej w jego obecności, nawet nie próbując stłumić szlochu. Usiadł obok mnie, kładąc dłoń na mojej wardze.

- Birdy – powtórzył, ciągnąc lekko za kołdrę. – Spójrz na mnie – polecił cicho.

Łkanie wydarło się z moich ust. Pragnęłam płakać i płakać cały czas.

Powoli i nieśmiało zwróciłam na niego wzrok. Wyraz jego twarzy był nieczytelny; kontrast różnych emocji. Pociągnęłam nosem, wycierając oczy i policzki.

- Chodź do mnie – powiedział, nakazując mi zmniejszyć odległość między nami.

Byłam jak zamrożona. Zamrożona ze strachu i żalu, że nie mogłam spełnić jego polecenia. Nie chciałam jego ramion w pobliżu mnie. Chciałam, jak największy odstęp między nami. Nie chciałam, żeby mnie zranił.        Harry zauważył mój niepokój, brak ruchu. Czytał w moich myślach.

- Nie zamierzam cię skrzywdzić – mruknął, ale pokręciłam głową, zaciskając mocno usta i patrząc swoimi wodnistymi niebieskimi oczami w jego zielone. Dzielnie przełknęłam ślinę i rozchyliłam wargi, by uwolnić moją nieoczekiwaną odpowiedź.

- Zamierzasz.

Mój głos był, jak drżący szept. Kilka łez spłynęło po moich policzkach, jednak szybko je otarłam, nienawidząc siebie za to, że ponownie przed nim płakałam. Westchnienie opuściło jego usta. Pomyślałam, że błysk wyrzutów sumienia przeszedł przez jego twarz.

- Musiałem to zrobić, Birdy. Nie możesz myśleć, że uciekanie i bycie nieposłuszną wobec mnie jest w porządku. Potrzebowałaś lekcji.

Zastanawiałam się, czy on naprawdę wierzył w słowa, które wypowiadał, czy starał się przekonać mnie, tak samo jak samego siebie, że jego wcześniejsze działania były słuszne.

Ale mnie nie trzeba było przekonywać.

- Wiem – wymamrotałam, wiedząc, że to stało by się, prędzej czy później. Harry był moim porywaczem; nie miał być miły. To nie był film, tylko rzeczywistość – nie typowa, miłosna historia albo dramat w telewizji, to było realne. Realnie nagie i prawdziwe. Nie byłam gościem, byłam więźniem, który próbował uciec dwa razy, który go sprowokował. Głupią decyzją, zakończoną czerwonym i pulsującym policzkiem, było walczenie o siebie.

- Birdy, musiałem to… - urwał, patrząc na mnie łagodnie. – Nie chcę cię krzywdzić, Birdy. Nie czerpię przyjemności z widoku ciebie przestraszonej – zaczął – ale ty…

- Podobno. – Na jego twarzy widoczne było zmieszanie, gdy zmarszczył brwi. – Ty… porwałeś mnie. Zranisz mnie. Nie miałeś być dla mnie miły. Tak… tak działa uprowadzenie? – bąknęłam niepewnie, bojąc się zerknąć na niego spod moich mokrych rzęs. Mój wzrok pozostał na kolanach, kiedy nerwowo bawiłam się palcami.

- Spójrz na mnie – powtórzył tym samym cichy głosem. Czekał kilka chwil, zanim na niego spojrzałam. – Nie jesteś tu po to, żebym cię zranił albo przerażał. Ja nie… porwałem – wzdrygnął się lekko. – Po prostu cię chcę, Birdy. Tylko ciebie. – Westchnął. – Zrobiłem to, co zrobiłem, bo złamałaś zasady. Jeśli będziesz dobrze się zachowywać, mogę traktować cię jak księżniczkę, lepiej niż ktokolwiek inny. Mogę ci kupić ładne rzeczy i zabrać w nowe miejsca. Mogę dać ci przygodę, mały ptaszku. Mogę dać ci cały świat… Po prostu przestań ze mną walczyć. Ale – kontynuował – nie wiedziałem, dlaczego tak się zachowywałaś ostatniej nocy. Gdybym znał prawdę, nie zrobiłbym tego, Birdy. Dlaczego mi nie powiedziałaś?

Znów zapłakałam, wściekle wycierając policzki i przeklinając siebie w duchu za ten płacz. Chciałam schować głowę pod poduszkę i ignorować wszystko i wszystkich przez najbliższe parę dni.

Ale nie mogłam.

- Chodź tu – powiedział Harry.

Wiedziałam, że nie należy być nieposłuszną jeszcze raz. Wyglądał na zatroskanego i szczerego, więc zrobiłam, co powiedział. Zmniejszyłam dystans między nami i usiadłam na jego kolanach, a jego ramiona owinęły się wokół mnie. Gdy przytulał mnie z takim ciepłem i miłością, zapłakałam głośniej.  

- B-bo – jąkałam się przez szloch – jeśli powiedziałabym to głośno, to mogłoby się stać prawdziwe… A p-potem byłeś t-taki zły i j-ja po p-prostu…

- Jest okej. – Pocieszał mnie, kreśląc kciukiem kojące kółka na wierzchu mojej dłoni. Starał się zapewnić mi poczucie bezpieczeństwa dzięki dwóm prostym słowom i małym gestom.

- Miał atak s-serca… dwa dni temu.

Harry natychmiast przeniósł rękę na tył mojej głowy, żeby przyłożyć ją do swojej klatki piersiowej.

- Harry? – szepnęłam w końcu, łzy nadal moczyły jego tors. – Nienawidzisz mnie? – Pociągnęłam nosem. 

- Nigdy nie mógłbym cię nienawidzić, mały ptaszku. – Nie wiem czemu, ale lekko się uśmiechnęłam. – Ja tylko chcę, żebyś tu ze mną była, żebyś była bezpieczna – mówił cicho. Uciszył głos, jakby biorąc pod uwagę, że może się unieść, przestraszyć mnie i zniszczyć tę miłą, spokojną atmosferę.

Wciąż niezaprzeczalnie bałam się Harry’ego, jednak kiedy mnie przytulał, czułam się bezpieczna. Chciał mnie chronić i, choć przeczy to jego wcześniejszym działaniom, odczuwałam bezpieczeństwo w jego ramionach. Nie czułam, żeby krzywdził mnie w jakikolwiek sposób.

To sprawiło, że cała sytuacja wydawało się jeszcze bardziej skomplikowana, ale gdy wzięłam pod uwagę wszystkie sprzeczności i starcia, po prostu delektowałam się ciepłem i bezpieczeństwem, które Harry mi dawał.

- Nie chcę cię zranić, kochanie – wymamrotał, brodę opierając o moją głowę. – Pragnę, żebyś była bezpieczna. To wszystko – powtórzył szczerze.

____

Kochani, proszę, komentujcie! To naprawdę ogromna motywacja i przyjemność czytać je.