Rozdział 30 - Odpowiedzi

- Birdy, Liam jest twoim przyrodnim bratem.

Mrugnęłam, przychylając głowę w lewo z pustym wyrazem twarzy. Byłam zamroczona w kompletnym oszołomieniu.

- Co? - zapytałam, marszcząc brwi. Zaśmiałam się na tą zabawną wypowiedź Harry'ego. Myślałam, że mój mózg zacznie wylewać mnóstwo pytań i myśli, które wyrażały moje zdezorientowanie, ale w rzeczywistości był on pusty i tak jakby ucichł; całkowicie zamarł w ciężkim oszołomieniu.

Spojrzałam pytająco na Harry'ego, czekając na moment, aż pokręci głową, a ja usłyszę jego chrapliwy śmiech, ale ta chwila nie nadchodziła i nie otrzymałam żadnej odpowiedzi. Moje czoło zmarszczyło się głębiej, kiedy spojrzałam na Nialla, który nie wydawał się czuć z tym komfortowo, potem na Louisa i Zayna, unikających moich oczu, aż w końcu dotarłam do Liama.

On już na mnie patrzył z niezgłębionym wyrazem pokrytej złośliwości, ociekającej jadem. Jego ciemnobrązowe oczy płonęły w kierunku moich tak intensywną nienawiścią, że utrzymania kontaktu wzrokowego bolało. Miał twardą i surową postawę, oczy lodowate - a usta układały się w okrutnym grymasie.

Chciałam wycofać i się i zapomnieć o tym, co przed chwilą usłyszałam. Przerażała mnie jego wściekłość; wiszące w powietrzu słowa odbijały się echem i były przerażające.

Śmiech, który wcześniej opuścił moje usta, pogrążył się w gęstym napięciu, który trzymał to wszystko w mocnym uścisku. Jakikolwiek uśmiech na mojej twarzy został zapomniany, zniknął całkowicie, kiedy zorientowałam się, że to nie był żart.

- Uczynisz te honory, Harry, czy ja to powinienem zrobić? - wypluł Liam, jakby znalazł w tej chorej zabawie jakiś ubaw.

- Liam, przysięgam na cholernego Boga, że jeśli, kurwa, nie zamkniesz ust, to wpakuję ci nogę do dupy tak, że będziesz się dławił własnymi jelitami - warknął Harry, rozliczając się Liamowi.

Był wyższy od Liama o kilka centymetrów i używał tego na swoją korzyść, wpatrując się w niego z taką intensywną ilością wściekłości, wypisanych na jego twardej postawie, że poczułam jak gula strachu przepływa przez moje gardło. Postąpił szybko, szybciej niż ktokolwiek z nas mógł przewidzieć. Ramionami popchnął klatkę Liama, agresywnym gestem wysłał go kilka kroków w tył, ale zanim doszło do czegoś więcej zainterweniował Louis, odważnie wciskając się pomiędzy dwóch chłopców i oddzielił ich od siebie.

- Słuchajcie, dlaczego, kurwa, po prostu się wszyscy nie uspokoimy? - powiedział, podnosząc głos tak, że faktycznie go zauważyli.

- Będę spokojny, kiedy on mi, kurwa, pozwoli mówić! - krzyknął Liam.

-... A ja będę, kiedy on zamknie ten pierdolony ryj! - odwzajemnił Harry.

Jakby dopiero zdając sobie sprawę, że byłam w pokoju, stojąc z wiotkimi rękami, zwisającymi po moich bokach, ponieważ czułam się bardziej zagubiona niż kiedykolwiek wcześniej, Harry odwrócił się w moją stronę, wpatrując się w moje oczy. Ponownie przełknęłam ślinę, stwierdzając, że teraz uwaga wszystkich skupiona była na mnie, a gniew Harry'ego nie zmniejszył się, choć widział w jakim byłam stanie.

- Idź na górę, gdy rozmawiamy, Birdy - rozkazał.

Moim zmarszczonym czołem dałam mu wyraz wątpliwości, jakby poważnie spodziewał się, że udam się na górę po bombie, która na mnie spadła; jakby rzeczywiście oczekiwał, że wyjdę z pokoju, zostawiając złoszczących się chłopców o coś, co ewidentnie miało ze mną związek.

- Nie - powiedziałam cicho - czy ktoś powie mi, co się dzieje?

Oczy Harry'ego zwęziły się, a szczęka zacisnęła mocniej, ale zlekceważyłam jego gniew, bo wiedziałam, że nie jest on skierowany w moją stronę, a teraz ważniejsze były inne rzeczy. Jego złość przestraszyła mnie, ale bardziej przerażające było, kiedy spojrzałam na twarz Liama i przypomniałam sobie, co wcześniej zostało wyjawione.

- Birdy - ostrzegł tym znanym, groźnym tonem - idź na...

- Nie - przerwałam szybko, starając się wyłącznie zrozumieć, co się tam działo, bo bałam się spełnić jego żądanie i pójść na górę. Cisza i samotność pozwoliłaby panice zjeść mnie od środka, skażając mój krwiobieg i powodując ból w moim sercu.

Nerwowo przygryzłam wargę, bawiąc się palcami.

Dzielnie zmieniłam kierunek swojego spojrzenia na Liama.

- Powiedz mi - domagałam się, a mój głos żałośnie drżał. - S-skoro jesteśmy spokrewnieni, dlaczego mnie tak bardzo nienawidzisz?

- Nie jesteśmy spokrewnieni - Liam odszczekał. - Po prostu mamy tego samego ojca.

Wzięłam gwałtowny oddech, potulnie przytakując głową, starałam się zachować spokój, ponieważ czułam, że kruszyłam się pod tym ciężarem i nie byłam pewna, czy byłam go w stanie udźwignąć.

- Okej - powiedziałam do siebie - okej - powtórzyłam głośno.

Ponownie kiwnęłam głową, czując się słabo i jeszcze raz przełknęłam gule ulokowaną w moim gardle. Przeszukałam swój mózg, beznadziejnie starając się sformułować odpowiedź. Co mogłabym powiedzieć?

- O-okej - prawie wyszeptałam - j-jak, j-jak m-my, ty...?

- Birdy - Harry odezwał się, marszcząc brwi. Jego postawa była twarda, szczęka zaciśnięta i choć mogłam zobaczyć prezentujący się gniew, to mieszał się z troską i zmartwieniem. Uświadomiłam sobie, że podświadomie czerpałam głębokie wdechy, aby się uspokoić i uwolnić moje ciało od paniki i burzliwości, która skaziła mój krwiobieg.

- Daj spokój, chodź ze mną na górę. Możemy to zrobić innym razem, tak?

Zrobił kilka kroków w moją stronę, jego ręka starała się chwycić moją, ale odsunęłam się, kręcąc głową.

- N-nie, muszę, muszę wiedzieć, co... - przerwałam, znajdując  inny wybuch konsternacji, który korespondował ze złością i różnymi emocjami, które sprawiały mi trudność w określeniu tego, co działo się w głowie. Nieważne od sytuacji, ona zawsze była skomplikowana. - Co się do cholery dzieje?! - wybuchłam, sfrustrowana zwłoką albo niechęcią do udzielenia odpowiedzi.

Ręka Harry'ego chwyciła mój łokieć, prowadząc do wyjścia z pomieszczenia, wyraźnie chciał zapanować nad sytuacją. Uścisk nie był zbyt mocny, ale bezpieczny. Ja jednak nie chciałam opuścić pokoju, bez uzyskania kilku odpowiedzi, choć moje opanowanie szybko się rozpadało. Mogłam poczuć, jak się naprężałam pod mocnym uderzeniem. Nie mogłam sobie poradzić, gdy tak mi zamącili w głowie i nie chcieli nic powiedzieć.

Tylko Harry wziął sprawę w swoje ręce - ale on ciągnął mnie w przeciwnym kierunku od odpowiedzi.

- Nie, Harry! - krzyknęłam, wyrywając się z jego uścisku i patrząc na niego z irytacją. - Po prostu… czy ktoś może mi wyjaśnić, co tu się dzieje?

Przez chwilę patrzyliśmy się na siebie. Głęboko zmarszczył czoło, jakby się nad czymś zastanawiał, a potem gdy westchnienie opuściło jego usta, odezwał się Liam:

- Nigdy się nie zastanawiałaś, gdzie poszedł twój ojciec, kiedy twoja matka się go pozbyła? - zapytał gorzko. - Nigdy nie zastanawiałaś się, gdzie był, zanim przyszedł?

Oczywiście, że zastanawiałam się, dlaczego mój ojciec zostawił mnie tak nagle w wieku 7 lat, a jego miejsce zajął kompletnie obcy mężczyzna. Byłam młoda, zdezorientowana, ale również smutna jego nieobecnością. Powinnam dostać jakieś wyjaśnienie, ale pozostałam w niewiedzy, zastanawiając się, kiedy wróci, a jakiekolwiek pytania o jego osobę zostały zlekceważone.

- Tak, ale...

- ... Ale nigdy nie przestałaś się zastanawiać, gdzie on poszedł - nigdy nie pomyślałaś, aby coś zrobić, prawda?

W odwecie otworzyłam usta, uświadamiając sobie, jak zabawny był jego argument. Tak właściwie, to za co był na mnie zły? Dlaczego to była moja wina? Czy w ogóle to była moja wina? Starałam się stworzyć swoją linię obrony, ale Liam szybko przerywał, kiedy starałam się cokolwiek powiedzieć.

- Byłaś powodem braku mojego ojca do 10 roku życia. Byłaś tą, która go odebrała, a kiedy w końcu pomyślał, że może poskładać kawałki mojego pieprzonego dzieciństwa, to nie mógł już być z tobą, księżniczką tatusia - a nawet wtedy zrobił gównianą robotę w naprawianiu tego, co spieprzył! - krzyczał, gorycz tak intensywna, pokrywała słowa, ociekające jadem, Gdyby ta złość nie była skierowana bezpośrednio na mnie, zastanawiałabym się, jak ktoś może żywić do kogoś taką urazę. - A nawet wtedy, gdy w końcu się pokazał, miał tyle gówna do zrobienia, co było tylko kolejnym rozczarowaniem w moim pieprzonym życiu!

Czułam się okropnie. Czułam, że to była moja wina, że nie miał idealnego życia, ponieważ jego ojciec - nasz ojciec - był ze mną, a nie z nim, ale przecież wtedy, gdy czułam się okropnie, wiedziałam, że to nie była moja wina. Jak mogłam brać winę za mojego ojca, który prawdopodobnie zostawił jego mamę, kiedy była w ciąży, aby zostać z moją, która po 2 latach mnie urodziła, a on z nieznanych powodów nas opuścił?

- Nie wiem, co chcesz, abym powiedziała - wyznałam, spoglądając na wściekłą postawę Liama, kiedy moja była zapadnięta i beznadziejna.

Czy on chciał mi powiedzieć, że cała wina jest moja? Ponieważ mogłabym ją przyjąć, nawet jeśli tak nie było, a on poczułby się lepiej i zwolniło całą jego gorycz.

- Nic - splunął, śmiejąc się sadystycznie, co ani trochę nie było zabawne, ale puste i zimne. Gniew rezonował w głębi brązowych oczu. - Nie ma znaczenia, co powiesz, bo to nic nie zmieni, kurwa. Nie zmieni faktu, że mój ojciec spierdolił do twojej matki albo, że wrócił, bo nie miał gdzie pójść - znaczy, kto by przygarnął pieprzonego hazardzistę, który stracił swoje pieniądze i Bóg wie, co jeszcze...

- Dość, Liam - warknął ze złością Harry.

Zmarszczyłam brwi, moja ciekawość wciąż wzrastała, kiedy dowiedziałam się, że moja mama wyrzuciła go z powodu hazardu. Czy to był powód, że pozbyła się go jak zepsutego towaru, aby kilka dni później zastąpić go błyszczącym i nowiutkim mężem z dobrą pracą, która wpasowała ją w społeczeństwo, jakiego zawsze chciała?

A potem uderzyło we mnie kompletnie zdezorientowanie. Dlaczego Liam żywił do mnie taką gorycz za swoją dysfunkcyjną rodzinę? Miałam 7 lat, kiedy tata nas opuścił, a ja nie byłam świadoma, że miał jakieś problemy z hazardem czy pieniędzmi, nie dostałam żadnej odpowiedzi, która uspokoiłaby moje dzikie myśli. Byłam pełna zdumienia, niespełniona.

Może byłam temu winna. Nie wiedziałam dlaczego, ale to może ja, w tak młodym wieku byłam powodem, który przeszkodził jego rodzinie. Mimo że opuścił ich, zanim pojawiłam się na obrazku, ale może stałam na przeszkodzie, choć byłam tego nieświadoma.

Może żywił do mnie taką wściekłość i gorycz, bo dla ojca byłam ważniejsza od niego, a wrócił do Liama, bo nie miał dostępu do mnie, niosąc za sobą natłok problemów, które musiał udźwignąć i zaakceptować w wieku 10 lat.

Ale widziałam, że tak historia się jeszcze nie skończyło, było znacznie więcej. Wciąż były odpowiedzi, które musiały zostać odkryte.

- Gdzie on jest teraz? - zapytałam nieśmiało, ignorując, że przed chwilą Harry przerwał mu ze złością.

Starałam się zignorować ciężkie poczucie smutku w klatce piersiowej, bo Liam kierował cały swój gniew na mnie, wierząc, że jestem winna braku ojca przez większość jego życia.

Ale nie rozumiałam, dlaczego jego gorycz wzrastała, kiedy jego ojciec - nasz ojciec - wrócił do niego, to jak duże musiały być te problemy? O ile dobrze wiedziałam, miał problemy z hazardem, ale pewnie w jakiś sposób można mu było pomóc - i gdzie on teraz jest - a pomiędzy nimi coś się ostatnio wydarzyło, pokrywając wszystkie bezwzględne uczucia, wszystkie negatywne, które kierowane były w moim kierunku.

Uderzył w niego skorumpowany blask. Przełknęłam ślinę pod siłą jego zachmurzonych, ciemnych oczu i lodowatej, niezachwianej postawy.

Nie ukazał żadnych emocji. Wyglądał beznamiętnie - twarz jak twarda ściana. Otworzył swoje usta.

- Umarł.

Rozwarłam w szoku wargi, czułam, jak silny cios uderza w moją pierś, jakby ktoś przebił moje serce nożem. To mnie przytłoczyło, spłynęło po ciele i przyniosło wiele spustoszenia. Czułam, że zaraz upadnę, to spowodowało, że nogi się pode mną ugięły i upadłam na kanapę z miękkim hukiem.

Nieśmiało spojrzałam na Liama, czując się słaba i podatna na jego wściekły chłód, pokrywający postawę i jad, który rozbrzmiał w brązowych tęczówkach. Westchnęłam, ogłuszając milczenie. Każdy z nas pozostał w ciszy i napięciu.

Na próżno próbowałam sformułować jakąś odpowiedź z niespójnych myśli. Odwróciłam się do Harry'ego, jakbym szukała wygody, bezpieczeństwa czy pomocy w szmaragdowych oczach. Patrzył na mnie twardo i gniewnie, zacisnął mocno szczęka, a żyły zaczęły mu pulsować. Ale pod tym wszystkim mogłam dostrzec troskę i zmartwienie, a co najważniejsze niewątpliwą opiekę, która ukoiła nową ranę.

Oblizał nerwowo wargi, jakby czekał, aż się rozpłaczę, a moje ciało zacznie się trząść, ale nic z tego się nie wydarzyło.

To wszystko działo się w zwolnionym tempie. Zamarłam, jedno pęknięcie zniknęło od reszty.

- Jak? - wymamrotałam.

- Zabił się.

Miałam wrażenie, jakbym odgrywała główną rolę w jakimś filmie - a połowa czeka na melodramatyczną muzykę w tle lub kilka ciężkich westchnięć wyimaginowanej publiczności.

Ale to ja sapałam, a słowa Liama zniszczyły mój spokój. To zbyt wiele dla mojego serca. Nie byłam na tyle silna, aby wziąć cały ten ciężar.

Nie potrafiłam poradzić sobie z prostszymi rzeczami, ale to było zbyt ciężkie, jak na mnie. Miałam wrażenie, jakby powietrze wewnątrz mnie toczyło walkę.

Po tym, co dla mnie było latami, usłyszałam oburzony głos Harry'ego.

- Dobra, kurwa, przestań, ona nie potrzebuje więcej - warknął, zajmując puste miejsce obok mnie, gdy otoczył moje ciało. Nawet nie zdawałam sobie sprawy, że drżałam w jego muskularnych ramionach, ponieważ próbowałam się zmusić do wstania. Osunęłam się po nim na miękkie poduszki, nie będąc wstanie się podnieść.

- Chodź, kochanie. Chodź, zabiorę cię na górę. Nie musimy tego robić teraz, chodź - namawiał delikatnie, chwytając pod ramię, aby pomóc mi wstać, jednak wiedziałam, że zapewni mi on bezpieczeństwo, i z trudem pokręciłam głową, wyrywając się z jego uścisku.

- Dlaczego? - spytałam drżącym głosem,

Poczułam przepływ smutku, gniewu i desperacji, a to wszystko w jednym wstrząsie. Byłam tak bardzo zdenerwowana jego sugestią, która twierdziła, że nie przejmowałam się własnym ojcem. Mógł mnie zostawić, ale nigdy nie przestałam się nim przejmować. Nigdy nie przestałam go kochać. Nie miał prawa mówić, co czułam.

Zostawił mnie, gdy miałam 7 lat i od czasu, kiedy wiedziałam, że nie wróci, starałam się dowiedzieć gdzie odszedł, ale nie udało mi się, a misja była beznadziejna.

- On był moim tatą, Liam! - płakałam w złości. - Miałam 7 lat, kiedy odszedł, więc dlaczego, do cholery, zachowujesz się tak, jakby to była moja wina?!

- Być może to była twoja wina! Ty, kurwa, zrobiłaś wszystko - twój ojciec - mój ojciec przyszedł tylko dlatego, że ty go wyrzuciłaś, a ja i moja rodzina pozostawiliśmy wszystko, aby pozbierać kawałki tej pieprzonej rodziny! On był pierdolonym bałaganem - absolutną katastrofą, całkowicie spieprzył moje oczekiwania idealnego ojca. Przygarnęliśmy go. Urżnął się, był na haju, wydał nasze pieniądze, a rok później skończył ze sobą.

- Więc dlaczego to moja wina? Nawet nie wiedziałam, że istniejesz! Nie wiedziałam, że miał problemy, nie wiedziałam, że się zabił!

- Nie, ale miałaś swoją idealną rodzinkę, prawda? Wiesz, że nawet gdy wrócił do syna, pieprzył o swojej idealnej dziewczynce?

Łzy zaczęły cieknąć bez mojej wiedzy, spacerując po policzkach w zupełnej ciszy. Czułam urazę w każdym słowie, które pchało głębiej nóż w moją klatkę. Otarłam policzki, ignorują Harry'ego, który próbował mnie pocieszyć, a gdy nie otrzymał ode mnie odpowiedzi, zerwał się na nogi i podszedł szybciej do Liama, niż można było się spodziewać.

Zayn próbował go zatrzymać, ale ręce Harry'ego już znajdowały się na kołnierzu Liama i przyciskał go do ściany.

- ZAMKNIJ SIĘ, KURWA! - krzyknął głośno. Jego demoniczny głos odbijał się odbijał się od ścian - Jeszcze jedno, pieprzone słowo i przysięgam - przysięgam na Boga, że złamię ci nos.

A potem rozpętał się piekło.

Zayn wraz z Louisem próbowali rozdzielić chłopców, którzy zaczęli się rzucać na siebie. Niall patrzył oszołomiony to na mnie, to na nich, jego postawa nosiła wrażenie niepokoju i obawy, a także skrajnego zamieszania.

Wyglądał, jakby nie wiedział, jak znalazł się w tej sytuacji,

- Więc nie mogę, kurwa, powiedzieć teraz prawdy?! - odkrzyknął Liam.

- Dlaczego nie możesz zamknąć swojego pieprzonego ryja?!

- Ona musi wiedzieć!

- Ona nie musi się niczego dowiadywać od ciebie, ty bezmyślny draniu! - wykrzyknął Harry, wymykając się Louisowi, którzy wyglądał na zestresowanego, próbując zatrzymać kolejne pchnięcie w klatkę Liama. Harry chwycił go za koszulkę, ponownie naciskając na niego, ponownie stykając go ze ścianą.

- Birdy musi znać prawdę! Chcielibyście wiedzieć, dlaczego jej nienawidzę? Bo miała wszystko, czego ja nie mogłem mieć, kiedy on był ze mną. Był pieprzonym bałaganem, cholerną ciotą, która nie troszczyła się o nas!

- Nie musiała tego wiedzieć! - wykrzyknął Harry ze złością. - Co jest, do kurwy, z tobą nie tak? Ona sobie teraz z tym nie poradzi!

- Musiałeś pominąć część, gdzie nie daję dupy.

Wstałam, podświadomie przemierzając ten dystans, płakałam, starając się zatrzymać słowa, które odbijały się od ścian czaszki, powtarzając się, jak rytmiczny cykl. Chwyciłam się za włosy i potrząsnęłam głową, odwróciłam się i zrobiłam krok, kiedy łzy spływały po moich policzkach, a Liam tak po prostu wciąż wypowiadał słowa pełne jadu, które pozbawiały mnie spokoju.

Nie mogłam już tego znieść. Czułam, że łamię się na wszystkie możliwe strony, a nogi groziły kolejnym upadkiem. Moje ciało pragnęło upadku, ciemności.

Myśli krążyły w mojej głowie, niezliczone pytania, na które nie miałam odpowiedzi. Mój mózg był wielkim bałaganem, pełnym po brzegi myślami związanymi z Liamem.

Nie mogłam tego znieść. Pośród krzyczącego Harry'ego i mówiącego jadowitym głosem Liama, słyszałam tylko jego.

- ZAMKNIJ SIĘ! - zapłakałam z bezsilności - Zamknij się! Zamknij się! Zamknij się!

Harry natychmiast przyszedł na moją histeryczną pomoc, a gdybym nie była w takim stanie, dziękowałabym mu za opuszczenie swojej strony. Porzucił próbę kłótni z Liamem, aby owinąć swoje ramiona wokół mojej małej postury. Trzęsłam się w jego objęciu, chcąc zapomnieć o tym, co usłyszałam, ale Liam nie przestawał mówić.

- Choć z drugiej strony, na pewno byłaś jego córką - zaczął niesamowicie spokojnym głosem.

Jego wzrok wystrzelił w stronę blaknących cięć na moim nadgarstku.

- Uważaj, Hazz, nie chcesz, żeby poszła w jego ślady - zatrzymał się. Złowieszczy uśmieszek szarpał jego wargami, a jego oczy wciąż paliły moją rękę. Skrzywiłam się, czując, jakby jego intensywne spojrzenie paliło te rany, które celowo sobie zrobiłam. - Ona jest już w połowie drogi.

Dyszałam, dławiąc się własnym szlochem, jego słowa wrzynały się we mnie jak nóż. Nie mogłam być świadkiem tego, co działo się przede mną ze względu na łzy zalewające moje oczy, ale zdawałam sobie sprawę, że pozostała trójka go zbeształa.

Odwróciłam się i, opuszczając ramiona, wyszłam z pokoju, ale zanim to zrobiłam, zobaczyłam pięść Harry'ego, która ląduje na nosie Liama. I wtedy usłyszałam obrzydliwy chrzęst, a krew zaczęła cieknąć z uszkodzonego miejsca.

 ________________

Jesteśmy bardzo zadowolone, że ilość komentarzy to 41. Udało się Wam zdążyć do niedzieli, więc jest rozdział. (: 

Liam jest dupkiem, prawda? Okropnym, zazdrosnym o ojca dupkiem. Nie lubię go w tym fanfiction. 

Cóż, na Twitterze cały czas pojawiają się spojlery do następnych rozdziałów, więc zapraszam! Jeśli moglibyście dać przy kilku RT, byłabym wdzięczna. Chcemy, żeby jak najwięcej osób dowiedziało się o Little Bird. 

Pamiętajcie też o Asku, na którym możecie zadawać nam pytania. 

I oczywiście Wattpad, na którym tego rozdziału jeszcze nie ma, ale za niedługo będzie.

45 komentarzy to nowy rozdział! 

Enjoy!

Zostaw po sobie komentarz.

Możesz również wyrazić swoje zdanie na twitterze z hashtagiem #LittleBirdPL.