Rozdział 39 - Co to za uczucie?

Budząc się następnego ranka byłam w niesamowitym humorze pomimo bólu w dolnej partii ciała. Moje ciało było nagie, tak samo jak Harry'ego, nasza skóra stykała się, nogi były splątane, a pościel chroniła naszą skromność. Jego ramię oplatało moją talię, nawet podczas snu, gdy oboje byliśmy podatni na zranienie. Przyciągał mnie tak blisko siebie, jakby bał się, że w każdej chwili mogę zniknąć.

Nie przeszkadzało mi to jednak, delektowałam się ciepłem, które od niego promieniowało, mocniej wtulając się w kędzierzawego porywacza. Ostatecznie usiadłam prosto, podpierając się na łokciu, by na niego zerknąć. Delikatny uśmiech zagościł na moich wargach, gdy zmęczenie powoli się oddalało.

Harry wyglądał tak niewinnie podczas snu, jego twarz była zbyt młoda jak na osiemnastoletniego chłopca. Czekoladowe loki tworzyły idealny bałagan na czubku głowy, niesfornie układając się w różnych kierunkach. Długie rzęsy ocierały się o delikatną skórę, a różowe, pulchne usta tworzyły kontrast między małym grymasem a uśmiechem.

Leżałam, przez chwilę się w niego wpatrując, zanim mój umysł zabrał mnie do nocy, gdy nasze włosy tworzyły bałagan, a po skórze spływał pot. Ciepło uderzyło w moje policzki, a nieśmiały uśmiech szarpał moimi wargami. W ogóle tego nie żałowałam.

- Gapisz się - wymamrotał ochrypłym głosem Harry. Jego poranny głos sprawiał, że mój uśmiech stawał się większy niż dotychczas.

Uniósł jedną z powiek, uśmieszek grał na jego ustach, następnie otworzył drugie oko, spoglądając na mnie zaspanym wzrokiem.

- Po prostu podziwiam - nieśmiało się broniłam, szturchając jego lewy policzek tam, gdzie zazwyczaj pojawiał się dołeczek, a potem jego uśmiech powiększył się, w pełni go ukazując. 

Jedno z jego ramion wciąż było owinięte wokół mojej talii, ale szybko dołączyło do niego druga ręka, wciągając mnie na ciało chłopaka. Obrócił się na łóżku, ciągnąc mnie za sobą, a ja chichotałam, pozwalając mu na to, i objęłam jego ciepłe ramiona. Harry zamruczał z aprobatą, chowając nos w zagłębienie mojej szyi. 

- Wykończyłaś mnie, kochanie - mruknął ochryple, składając pocałunki na mojej skórze.

W odpowiedzi cicho się zaśmiałam, ciesząc się uczuciem mrowienia, jakie wywoływały jego usta. Przeniosłam swoje dłonie do jego, które były na moim brzuchu, splotłam i uniosłam je oraz zaczęłam pieścić. Dłonie Harry'ego zawsze mnie fascynowały. Jego jedna ręka była jak dwie moje.

Moje oczy przeskanowały długość jego palców, a potem zaczęły śledzić wzory jego dłoni, podążając za liniami skóry.

- Teraz masz 17 lat - wymamrotał z moją szyję.

- A twoja spostrzegawczość nigdy mnie nie zadziwia.

Podniósł swoją głową tak, by spojrzeć w moje oczy. Z uśmiechem na twarzy uniósł brwi i spojrzał na mnie.

- W porządku, zuchwalcu - odparł - kto cię dzisiaj ubrał w bezczelne portki?

Zachichotałam głośno na dobór jego słów, ale śmiech słabnął, gdy jego usta umiejscowiły się na mojej nagiej piersi, by składać lekkie pocałunki na jej skórze. Żartobliwie skubnął zębami jeden z moich sutków, sprawiając, że donośnie westchnęłam, a potem jego ręce na moment mnie wypuściły, żeby unieść kołdrę.

- Och, czekaj - szydził, spoglądając za siebie - przecież ty żadnych nie masz.

Śmiech przedarł się przez moje usta, szarpiąc za prześcieradło, bym mogła się w nim ukryć. Zacisnęłam palce u stóp i na znak protestu zaczęłam wymachiwać nogami, gdy znów ją uniósł, i choć jego oczy nie opuściły moich, znaczący rumieniec wciąż zdobił moje policzki.

- Opuść to - zarządziłam, walcząc z uśmiechem.

- Och, panienka „mam już 17 lat” myśli, że może mi mówić, co mam robić - zażartował.

Odrzuciłam ze śmiechu głowę do tyłu na jego filuterność. Uśmiech, który mogłam dostrzec w jego oczach, ukazał dwa dołeczki. Mój chichot był głośny i niepohamowany, a próby powstrzymania go były wręcz nie do wykonania. Szczery uśmiech rozjaśniał moją twarzy, gdy usiadłam niezdolna do ukrycia swojego nagiego ciała przed ciekawskim spojrzeniem Harry'ego, więc po prostu się położyłam, kręcąc z rozbawienia głową.

- Jesteś idiotą.

Sapnął, udając swoje oburzenie.

- Teraz to mnie najzwyczajniej uraziłaś.

Uwielbiałam, gdy Harry się ze mną przekomarzał i wiedziałam, że to był pewnego rodzaju przywilej, bo nie wszyscy mogli być świadkami tej strony chłopaka. Zdawałam sobie sprawę, że jego filuterność była rzadkością, więc delektowałam się brakiem jakichkolwiek zmartwień w jego ramionach, gdy szmaragd jego oczu nie został obarczony smutkiem. Delektowałam się chwilami, kiedy jego szeroki uśmiech sięgał źrenic.

Po naszym pierwszy spotkaniu nigdy nie powiedziałabym, że potrafi okazać tak beztroskie nastawienie. Gdy zostałam z powrotem zaciągnięta do domu, moje ubrania były przemoknięte wodą, a moje serce z ciężkim bólem przyglądało się Harry'emu, jakiego nigdy dotąd nie znałam.

Ominęłam jego szeroką zaporę i poznałam prawdziwego jego.

Stłumiłam swój uśmiech, nieśmiało gryząc wargę; uśmiech rozprzestrzenił się na moich wargach.

- Przepraszam - powiedziałam. Mój głoś zaczął stawać się bardziej nieśmiały. - Myślę, że wiem, jak mogę ci to zrekompensować.

Harry poruszył swoimi brwiami, rozbijając jakiekolwiek napięcie czy ciszę, przełamał moją nieśmiałość i sprawił, że śmiech znów rozbrzmiał w całym pokoju.

- Jak, panienko „bezczelne portki”?

Potrząsnęłam głową, powstrzymując się przed uderzeniem siebie w twarz, śmiejąc się z jego absurdalności.

- Przestań rujnować taki moment! - wykrzyknęłam w irytacji przez śmiech.

Prawdopodobnie uśmiech Harry'ego znacznie urósł przy moim śmiechu. Widocznie był zadowolony, że był w stanie go wywołać. Miałam nadzieję, że wiedział, jaką ma kontrolę nad moim uśmiechem, nawet przy takich małych rzeczach, jak robienie z siebie idioty z samego rana. Miałam nadzieję, że wiedział, iż dawał mi rzeczy, których do tej pory nie doświadczyłam.

Z lekko zaróżowionymi policzkami przygryzłam wargę, schylając się w poprzek łóżka, by podnieść parę moich majtek, ale gdy tylko znalazły się w moich dłoniach, Harry delikatnie zabrał je ode mnie.

- Po prostu nie chcesz, żebym założyła swoje bezczelne spodnie, prawda? - zażartowałam, zwężając oczy.

Uśmiechnął się krzywo, wzruszając ramionami z niewinnym wyrazem twarzy. Czule przewróciłam oczami, nieśmiało się uśmiechając, gdy moje bose stopy dotknęły podłogi wyłożonej wykładziną. Odwróciłam się do Harry'ego, wyciągając w jego stronę swoją dłoń z bojaźliwym spojrzeniem i zlekceważyłam wszystkie wątpliwości, wirujące w mojej głowie.

- Zatem chodźmy, loczku - powiedziałam cicho - oszczędzimy trochę wody.

~*~

Nie mogłam już zrezygnować ze swojej decyzji, bo jeśli pozwoliłabym, pytania i myśli zalałyby mój umysł, szukając odpowiedzi. Mogłabym wtedy stwierdzić, że coś straciłam - zdrowie psychiczne i chęć do walki. 
Myślałam, że zaraz pęknę z radości. Z ust co chwilę wydobywał się chichot, a serce momentalnie się ociepliło, gdy stałam przed Harrym zupełnie naga.

Braliśmy prysznic. W momencie, w którym popłynęła na nas woda, z naszych ust wyrwał się donośny krzyk na przeraźliwie, zimną ciecz. Byliśmy tak ochoczy, że nie poczekaliśmy, aż woda się ogrzeje.

Zapiszczałam jeszcze raz, nawet nie myśląc, by wyjść spod prycznica i ochronić się przed niską temperaturą. Ciarki pojawiły się na moich plecach.

- Będę cię chronić, kochanie - powiedział słodko, owijając swoje ramiona wokół mojej talii i przyjmując na siebie cały cios wodospadu. Uśmiechnęłam się, by później dostosować się do pozycji chłopaka.

Jednak szybko z tego zrezygnowałam, wydając z siebie prawie niesłyszalny krzyk nad chrapliwym śmiechem Harry'ego i szumem wody.

- Jesteś kompletnym cymbałem! - wykrzyknęłam bezsilnie, dołączając się do jego śmiechu. Poruszyłam się w jego ramionach, tym samym zmuszając go, by mnie puścił, abym spokojnie mogła uciec od lodowatego deszczu. - Harry!

On jedynie zaśmiał się z moich potulnych prób ucieczki, łatwo przytrzymując mnie w miejscu do momentu, gdy się poruszyłam, jednocześnie śmiejąc się i piszcząc. Jednak moja wrodzona niezdarność sprawiła, że się poślizgnęłam.

Wydałam z siebie niespójny krzyk, podczas kiedy moja drobna postura opadła na Harry'ego, który się tego nie spodziewał (choć prawdopodobnie powinien). Oboje upadliśmy na zasłonę prysznicową, zrywając cienki materiał z rurki, i upadliśmy na nieskazitelnie czyste kafelki. Jęknęłam, cicho się śmiejąc. Nagie ciało chłopaka znacznie złagodziło mój upadek.

- Ałć - zaśmiałam się.

Moja głowa wylądowała na piersi Harry'ego i gdy tylko na niego spojrzałam, zdałam sobie sprawę z sugestywności naszej pozycji. Byliśmy nadzy, mokrzy, a ja na nim leżałam. Czułam jego długość na swoim udzie.

- Hm - zamruczał z uśmieszkiem na ustach - bardzo lubię tę pozycję.

Moje policzki natychmiast zapłonęły, barwiąc się na czerwony kolor. Ironia była bolesna.

Walnęłam go lekko w ramię, walcząc z uśmiechem, chrapliwy, zaraźliwy śmiech chłopaka echem odbił się od ścian. Nieśmiało próbowałam wstać z jego ciała, przypadkowo dotykając jego krocza, co spowodowało jęk, który przerwał jego śmiech.

Przygryzłam wargę.

- Przepraszam - pisnęłam, szybko chwytając za najbliższy ręcznik, by się zakryć.

- Złośliwiec - powiedział, wciąż leżąc na podłodze bez żadnego śladu rumieńca na policzku.

Zachichotałam, wysuwając swój język na komentarz Harry'ego. Z uśmiechem przygryzłam wargę, zacieśniłam uścisk na ręczniku, gdy wstał ostrożnie z płytek, uważając, by się nie poślizgnąć. Rumieniec nie schodził z mojej twarzy, kiedy chłopak śmiało spacerował bez odzieży, jak zwykle - całkowicie tym niewzruszony,

Moje oczy były przyklejony do jednej ze ścian, by nie spojrzeć na Harry'ego, który po prostu nie chciał owinąć się ręcznikiem. Stał pewny siebie. Kątek oka widziałam, jak spogląda na mnie, a uśmiech rozświetlał jego postawę.

- Wiesz - zaczął powoli i ochryple. Obszedł mnie dookoła i stanął przede mną. - Nie jestem nieśmiały, kochanie. Możesz się gapić, ile tylko chcesz.

Przeniosłam swój wzrok do jego oczu, nawet na moment ich nie opuszczając. Spojrzałam na niego w sztucznym gniewie, ledwo powstrzymując swój śmiech, którzy szarpnął kącikami moich warg ku górze. Gryzłam swoją wargę, by powstrzymać chichot i niechętnie odwróciłam się w jego stronę, gdy on zaczął sugestywnie poruszać swoimi brwiami. Był w takim żartobliwym nastroju, że mogłam poczuć, jak promieniowało od niego szczęście, i to mnie cieszyło.

Tak łatwo i bez wysiłku się uśmiechał.

- Zerwaliśmy zasłonę prysznicową - w końcu przemówiłam, zmieniając temat.

- Twoja spostrzegawczość nigdy mnie nie zadziwia - odparł, przedrzeźniając mnie z krzywym uśmiechem.

- Twoja spostrzegawczość nigdy mnie nie zadziwia - powtórzyłam niskim głosem, mówiąc nienaturalnie wolno, by naśladować głos Harry'ego.

Zmrużył oczy i z uśmieszkiem na twarzy zrobił kilka kroków w moją stronę, żeby zamknąć dzielącą nas odległość. Zanim mogłam wydobyć z siebie jakiekolwiek słowo, owinął wokół mnie ramiona i przerzucił przez swój bark, wcześniej wyrzuciwszy ręcznik na podłogę.

~*~

Czym jest miłość? Zadałam sobie pytanie, które obiegało mój umysł, zostając gdzieś w głębi, a teraz opanowało mój mózg, rozpaczliwie szukając odpowiedzi, której nie mogłam znaleźć. Czym była miłość? Czy to uczucie, cud, pragnienie? Jest ona snem czy rzeczywistością? Często słyszałam, jak inni mówili o miłości, tak nierozważnie rzucali słowami, tak lekkomyślnie degradowali jej znaczenie. Dla mnie miłością było, gdy siedziałam w parku, z głową na kolanach Harry'ego, który czytał fragmenty mojej ulubionej książki. Miłość była nie do wyobrażenia.

Dla mnie miłość to nie tylko emocje, to także życie. Miłość była światem, to bezwarunkowa troska o kogoś. Miłość była bezkresna, niewytłumaczalna i tajemniczo piękna. Miłość była rzadkością, uroczym uczuciem zachwytu i nieskończonej troski, czymś, co całkowicie przejmowało nad tobą kontrolę, co płynęło w twoich żyłach i paliło twoje serce. Miłość wypełniała jednych, innych wykańczała.

Miłość łączyła ludzi, ale również zamartwiała, to żyło głęboko w twoim sercu, duszy i całym istnieniu. To było coś, co nie zniknie z dnia na dzień, ale również nie pojawi się w ciągu kilku sekund. Miłość była stopniową, piękną drogą, długą podróżą, nieskończonym przysmakiem. Była dla mnie fascynująca, ale również była czymś, co chciałam zrozumieć, choć nie potrafiłam.

To nie była nauka, którą można wyjaśnić. Miłość była bezkresna, była nieokreśloną elegancją, ale również niejasnym utrapieniem.

- „Gdy on czytał, ja zakochiwałam się w sposób, w jaki popadałam w sen; powoli, a potem nagle i całkowicie”.

Moje serce zabiło szybciej, gdy Harry przeczytał jedną z moich ulubionych linijek. Zamknęłam oczy, ciesząc się promieniami słońca, które ogrzewały moją skórę, gdy siedzieliśmy w spokoju. Moja głowa leżała na kolanach Harry'ego, gdy jedna z jego dłoni trzymała książkę „Gwiazd naszych wina”, zaś druga głaskała mnie po włosach. Czułam się szczęśliwa, pełna spokoju, delektowałam się chwilą. Moje myśli wyłącznie skupiały się na chrapliwym głosie Harry'ego, który czytał piękne słowa mojej ulubionej powieści.

- „Gdy godzinę później sprawdziłam e-mail, dowiedziałam się, że mamy mnóstwo adoratorów do wyboru” - kontynuował.

Uśmiechnęłam się na sposób, w jaki ochrypły głos Harry'ego i delikatna bryza mnie uspokajała. Byłam jeszcze trochę obolała, a ręka szczypała od tuszu. Byłam tak szczęśliwa, zadowolona i pełna emocji.

- Harry - wymamrotałam, powodując przerwanie czytania.

- Tak, kochanie?

- Wierzysz w prawdziwą miłość?

Czułam, że się zawahał, jego ciało zesztywniało, zanim stopniowo mięśnie zaczęły się rozluźniać. Wiedziałam, że oblizuje wargi, choć nie mogłam tego zobaczyć, więc odwróciłam się, opierając tył głowy o jego kolana, potwierdzając moje przypuszczenia. Nie zdawał sobie sprawy, że na niego patrzyłam, gdy zerknął na książkę i szturchnął językiem swoje usta. Zmarszczył czoło, koncentrując się na odpowiedzi.

- No - odpowiedział w końcu, spoglądając w dół, aby uświadomić sobie, że na niego patrzę. Nasze spojrzenia się skrzyżowały. - Wiem, że ty również.

Delikatny uśmiech zdobił moje usta.

- Skąd możesz to wiedzieć?

- Bo - zaczął ochrypłym głosem - pragniesz prawdziwej miłości. Mogę to zobaczyć w twoich migoczących oczach. To pasja, która cię pochłonęła. Wiem, że w to wierzysz i mam nadzieję, że pewnego dnia ją znajdziesz. - Uśmiechnął się do mnie. - Wiem, że ją znajdziesz.

Odwzajemniłam uśmiech, desperacko pragnąć wyrazić swoje myśli, ale moje usta pozostały zamknięte; bezpiecznie zachowałam słowa i poprosiłam, by kontynuował czytanie, myśląc z błogim westchnieniem „to już się zdarzyło”.

Znów zamknęłam swoje oczy, słuchając swojego ulubionego autora: „Gdy on czytał, ja zakochiwałam się w sposób, w jaki popadałam w sen; wolno, a potem nagle i całkowicie”

___________________________

Przepraszam za małe opóźnienie, ale wyszła pewna sprawa, która zajęła mi dłużej niż myślałam. Naprawdę nie miałam weny na tłumaczenie tego rozdziału, choć jest mega krótki.
Ostatnio spadła liczba komentarzy, także:
60 komentarzy - kolejny rozdział.
Jak na 100 obserwatorów, to nie jest dużo ;) 

Zostaw po sobie komentarz.

Możesz również wyrazić swoje zdanie na twitterze z hashtagiem #LittleBirdPL.