Rozdział 29 - Chwila wolności

Moje policzki płonęły, kiedy miękki uśmiech zdobił usta. Głowa Harry'ego odsunęła się, a ja pomyślałam, że może nierówne bicie serca wyrówna się, ale przecież jego duże dłonie poprowadziły mnie do leżącej pozycji. Jego delikatny dotyk nakłonił mnie, abym przycisnęła plecy do piknikowego koca.

Usta chłopaka kontynuowały wędrówkę po mojej skórze, posypując pocałunki od obojczyków w stronę pępka, aż do ud. Jego loki łaskotały mnie, gdy wykonywał słodkie i przemyślane gesty.

W końcu jego lekki dotyk przebiegł przez skórę, powodując ciarki na moich plecach. Oparł dłonie po bokach, pochylając się nade mną. Czułam się całkowicie naga i bezbronna pod siłą jego intensywnego spojrzenia, nawet jeśli cała uwaga skupiona była na moich oczach. Miałam tylko na sobie parę mokrych od wody majtek i nie tylko moje ciało był praktycznie nagie, ponieważ zmyła ona również cały makijaż z mojej twarzy.

Leżałam na plecach, mokre włosy rozwiane zostały po kocu piknikowym, a kropelki wody skapywały na mnie z ciała Harry'ego.

- Nie musisz się wstydzić, nie przede mną - powiedział łagodnie, szczerymi i dodającymi otuchy słowami.

Pokiwałam głową, nie zdając sobie sprawy, że zostałam zniewolona przez jego ciepło, zachęcające szmaragdy. W ten sposób zdałam sobie sprawę, że faktycznie miał rację, pomimo okoliczności, które nigdy nie były normalne czy racjonalne. Harry mnie rozumiał - o ile mi wiadomo - lepiej niż ktokolwiek inny.

Gdybym miała wybrać jakieś przypadkowe pytanie, które nie miałoby żadnego powiązania z tym, co robiliśmy lub mówiliśmy wcześniej, nie chciałabym odebrać dziwnego spojrzenia, powiadamiającego mnie o moim braku rozsądku. On przez kilka chwil milczałby, zastanawiając się nad odpowiedzią, następnie otworzyłby usta, a mnie ogarnąłby szok.

Ostatecznie Harry owinął ręcznik wokół mojej klatki piersiowej, nie tylko zakrywając jej odkryte części, ale również rumieniec zdobiący moje policzki. Przez chwilę myślałam nad jego słowami, gdy jedliśmy przyniesione przez niego jedzenie, dumając o szczerości w jego głosie i prawdziwości wyrytej w jego postawie, biorąc pod uwagę, że ona naprawdę wierzył w to, czego ode mnie pragnął.

Po zjedzeniu, słońce w większej części nas osuszyło. Położyłam się na nagiej klatce Harry'ego, spokojnie oddychając, kiedy ogrzewało nas słońce, a ja wsłuchiwałam się w jego bicie serca, zadowolona z ciszy i spokoju zewnętrznego świata; piękny, mały, ustronny obszar, który wspólnie dzieliliśmy.

W pewnym momencie Harry otrzymał sms-a i wyjął swój telefon z kieszeni, wystukując coś na ekranie. Na chwilę zostałam w swojej pozycji, zamknęłam oczy, pozwalając mu robić, cokolwiek robił, dopóki nie zaczynałam się niecierpliwić. Pewien pomysł dostał się do mojej głowy i odnalazłam niezaprzeczalne pragnienie, aby go zrealizować.

Podniosłam się ze swojej pozycji z uśmiechem na ustach. Wzruszyłam ramionami, odrzucając ręcznik, zostawiając mnie nagą, ale w bieliźnie. Wiatr łagodnie podwiewał, zwiększając uwagę, kiedy postawiłam swoją bosą stopę na trawie brzegu wzgórza, oczami przemierzając po ludziach z niewinną fascynacją i zachwytem.

Przyszło mi do głowy, że podczas gdy ja byłam na randce z chłopcem, który mnie porwał, inni żyli swoją codziennością. Kontynuowali przyziemne, błahe rzeczy; nic niezwykłego. Stałam praktycznie naga na szczycie wzgórza, które dużą częścią wychodziło na miasto. Uśmiech rozświetlał moją posturę, wówczas gdy mój porywacz siedział niedaleko mnie, obserwując każdy ruch, który wykonałam.

Ale nie obchodziło mnie, że mnie obserwował.

W rzeczywistości skończyłam z ciągłymi pytaniami; dlaczego Harry porwał mnie z dala od ludzi; dlaczego zdecydował się na tak irracjonalne działanie; co się wydarzy; co robili moi rodzice; czy szukali albo martwili się o mnie, o moją przyszłość, nawet jak jakąś miałam. Przede wszystkim przestałam z kwestionowaniem tego, co czuję.

Byłam pewna, że straciłam swoje zdrowie psychiczne w trakcie oczekiwanych rozdarć i niezgłębionego śmiechu. Surowo, mocno trzymający, ciepły, czuły uścisk szybko polubił mojego zdobywcę - jedynego, który wyrwał mnie z życia, o którym zapomniałam. Zdążyłam ustalić czy moje uczucia w stosunku Harry'ego były pozytywne czy negatywne.

Mimo wszystko, choć przeczyło to wszelkiej logice i sensie, nie czułam do niego goryczy, nienawiści. Przynajmniej teraz.

To było zwariowane.

Ale nie przejmowałam się tym.

I czułam się dobrze.

Jakby doskonale wybrany czas, wiatr pieścił kosmyki moich włosów, rozwiewając je na twarz, chłodne powietrze uderzało w gołą skórę, kiedy stałam narażona i prawie bezbronna. Powietrze było chłodne, ale ciepłe promienie słońca ogrzewały ustronny obszar. Świat znajdował się pod nami, ludzie przechodzili, kontynuując swoje rutynowe czynności, którym obciążyło ich społeczeństwo, podczas gdy Harry i ja żyliśmy. Nie tylko przetrwaliśmy, ale byliśmy w pełni żywi.

Czułam jak moje powieki zaczynały trzepotać. Wdychałam świeże powietrze, odchylając podbródek ku niebu. Wzniosłam ręce po obu stronach.

I wtedy poczułam znajomą parę ciepłych ramion, owijających się wokół mojej talii, opierającą się o moje ramię głowę i łaskoczące w policzek loki. Nie wiem jak długo staliśmy w tej pozycji, ale czułam, że niemal zanikam. Chłodne powietrze uderzało w moją skórę. Otwarta przestrzeń, piękna obcość, której nie doceniałam, chłopiec, owijający mnie rękami tak mocno, jakby bał się, że zniknę.

W końcu, czując, że minęły godziny odwróciłam się, przez co Harry się odsunął.

Uśmiechnęłam się do niego, szerokim, szczęśliwym uśmiechem, który rzadko gościł na moich ustach. To poczucie nie było znajome, ale przyjemne. Moje delikatne, niebieskie oczy spoglądały na niego spod długich rzęs, kiedy szukały jego zielonych, ponieważ byłam świadkiem, jak zalśniło w nich szczęście i moje odbicie.

- Czuję, że jestem wolna - powiedziałam, a on uśmiechnął się, jakby to było najlepszą rzeczą, jaką usłyszał w swoim życiu.

- Wolność to stan umysłu - odparł cicho.

Czułam się wolna. Byłam przy otwartej kurtynie z lekkomyślnie podmuchującym wiatrem i oblegającą mnie naturą, i pięknem. Nie byłam ograniczona przez żadną klatkę czy zamknięta w domu. Byłam wolna od wszystkiego. Miałam miejsce do ruchu, oddechu. Jednak Harry miał rację, że wolność to stan umysłu.

W tym momencie nie obchodziło mnie, że zostałam przez niego porwana. Nie obchodziło mnie, że dwa razy mieliśmy intymną chwilę. Nie obchodziło mnie, że stałam przed nim prawie naga. Nie obchodziło mnie, że ktoś przypadkiem mógł się na nas natknąć.

Przejmowałam się tylko tym, że po raz pierwszy w życiu czułam, że żyję, czułam się wolna.

Czułam się wolna, bo nie obciążały mnie obawy czy ciężkie myśli. Nic nie ciążyło na moich barkach. Nie myślałam o stresie, egzaminach, studiach, niezadowolonych ludziach, wyglądzie czy zwątpieniu w siebie. Byłam od tego wolna.

Harry mnie uwolnił.

~*~

Po tym jak wróciliśmy, leżeliśmy wraz z Kluskiem skuleni na kanapie, zajadając się czekoladowymi ciasteczkami i oglądając do rana Supernatural. Poczułam przytłaczający przypływ szczęścia, nawet przy tym prostym geście, który wywołał Harry, ponieważ wiedział, że siedzenie na sofie i oglądanie mojego ulubionego serialu mnie uszczęśliwi, po prostu wiedział jak wywołać uśmiech na mojej twarzy.

Powiedział mi, gdy się obudziliśmy, że chłopcy później wpadną, biorąc pod uwagę, że nie udało nam się pojawić na "spotkaniu" u Louisa, kiedy próbował nas ugrupować, właściwie nie wiem czemu, nie pytałam. 

Przebrałam się w koszulkę Harry'ego i nic więcej, tylko dlatego, że podobały mi się jego ubrania i były wygodne. Po śniadaniu wybrał się na górę (prawdopodobnie, aby się przebrać), natomiast ja znalazłam pocieszenie w kanapie, dostrzegając jego iPoda, który leżał na szafce.

Kierowała mną ciekawość i pozbawienie na tygodnie muzyki (miałam kanały muzyczne, ale 85% z nich były okropne), podniosłam go i, rozplątując słuchawki, przewijałam przez wielu artystów, albumów i utworów.

Otworzyłam swoje usta, kiedy przepłynął przeze mnie przyjemna fala szoku.

Miał wszystkich moich ulubionych artystów, wszystkie moje ulubione albumy i utwory. Jego lista prawie przypominała moją bibliotekę iTunes z wyjątkiem kilku piosenkarzy, o których nigdy nie słyszałam i brakiem niewielu albumów. 

Od The Smiths, Pink Floyd, Ben Howard, Bon Iver, The Wombats po The Killers, Coldplay i The xx - miał nienaganny, muzyczny gust. Niewiele myśląc, włożyłam słuchawki do uszu, skrzyżowałam nogi, ciesząc się, że posłucham czegoś, za czym najbardziej tęskniłam. Miałam swoje książki i płyty DVD, ale nie muzykę.

W końcu po 10 piosenkach zostałam wyrwana z transu prze klepnięcie w nogę. Spojrzałam w górę, zaskoczona, odnajdując stojącego Harry'ego z uniesionymi brwiami. Od razu wyjęłam słuchawki z uszu, ignorując jego wyraz twarzy.

- Muzycznie jesteśmy bratnimi duszami - wyrwałam z podnieceniem.

To najprawdopodobniej nie była najodpowiedniejsza rzecz, jaką powinnam powiedzieć swojemu porywaczowi, ale nie przejmowałam się tym. Harry spojrzał na mnie trochę zmieszany, ale to głównie rozbawienie tańczyło na jego twarzy. Doszłam do wniosku, że na iPodzie nie było żadnego dostępu do Internetu, ponieważ w jego głosie nie było słychać gniewu.

- Co?

- Gustujesz w pięknej muzyce - wyjaśniłam prosto.

Byłam tak wciągnięta w nowo odkryto dostępnej muzyce, że nie zauważyłam chłopców, wchodzących do pokoju. Może brak głośnych śmiechów był powodem mojej niewiedzy. Nawet gdy byłam z mamą, nie pozwalała mi tak długo cieszyć się muzyką, ponieważ zawsze odrywała mnie od rzeczy, które sprawiały mi radość do ważniejszych priorytetów. Ważniejsze rzeczy, które przynosiły mi stres i cierpienie.

Przez cały dzień Harry albo się do mnie dołączał, słuchając w ciszy, albo dyskutowaliśmy o naszych ulubionych artystach, albo słuchałam sama ze skrzyżowanymi nogami i uśmiechem na ustach. 

Krzyknęłam w szoku, nie spodziewając się nagłego czynu, gdy iPod został wyrwany z moich rąk równocześnie ze słuchawkami. Z szeroko otwartymi oczami podniosłam wzrok, odnajdując czterech chłopców, zauważając, że to Liam trzymał urządzenie w swoich dłoniach.

Stał, patrząc na mnie ze zmrużonymi oczami.

- Co ty z tym robisz?

Otworzyłam usta, ale Harry wyprzedził mnie, zanim mogłam coś powiedzieć.

- Liam, do kurwy, pozwoliłem jej na to. Oddaj to.

Z wyraźną niechęcią rzucił iPoda na kolana i, marszcząc nos, odwrócił się, kiedy pokazałam mu język. Złapałam wzrok Louisa, który z rozbawieniem wpatrywał się w moje czyny, jego wargi ciągnęły się ku górze, jednak on starał się zwalczyć śmiech. 

- Co? Co jest takiego zabawnego?

Liam odwrócił się w moim kierunku, jednak ja opuściłam głowę i nonszalancko przewijałam listę na urządzeniu.

Kiedy podniosłam wzrok, Louis wciąż wpatrywał się w tą sytuację z rozbawieniem, kręcąc głową. Niewinnie wzruszyłam ramionami.

- Czego słuchasz? - zapytał Zayn.

Natychmiast się uśmiechnęłam.

- The Kooks - równocześnie z moją wypowiedzią Louis przewrócił oczami.

- Co?

- Jaki jest twój ulubiony artysta albo zespół, Birdy? - zapytał sceptycznie.

Na chwilę się zatrzymałam.

- Ja... tylko jeden?

- Okej, wymień kilka.

- Arctic Monkeys, The Kooks, Ben Howard, Noah i The Whale, James Morrison, Of Monsters, i Men, Oasis, urm... to jest trudne - wydęłam wargi - jest ich zbyt wiele.

- O Boże - Zayn i Louis zgodnie jęknęli. Zmarszczyłam zdezorientowana brwi, przechylając głowę w bok, spojrzałam pytająco na Harry'ego. Otworzył usta, aby to wyjaśnić, ale przerwał mu Louis.

- Ona jest jedną z nich.

- Co? Jedną z kogo?

- Jedną z tych osób, które słuchają tego typu muzyki "indie", prawda? Harry zawsze próbuje nas do niej przekonać, abyśmy posłuchali "godnej" muzyki, choć zdarza mi się myśleć, że ta muzyka jest doskonale akcep...

- ... W porządku, możecie się zgodzić, albo nie, chociaż wraz z Birdy wiemy, że twoja muzyka jest totalnym końskim gównem, prawda, Birdy? - Uśmiechnęłam się do Harry'ego, gdy Zayn wydał niespójny argument, że Chris Brown panuje w okrzyku skandali. 

- Mniejsza z tym - Harry podkreślił, zbliżając się do mnie i pochylając się tak, że nasz dystans znacznie się zmniejszył. Otworzył usta, ale miałam świadomość, że inni go i tak usłyszą. 

- Tak bardzo, jak kocham cię w moich ubraniach, chciałbym jako jedyny widzieć te dość długie nogi - powiedział z błyskiem w oku i z uśmiechem na ustach skinął w stronę drzwi. - Idź się przebrać, okej, kochanie?

Z zaróżowionymi policzkami i uśmieszkiem grającym na ustach Harry'ego wstałam, niechętnie odkładając iPoda, pociągnęłam za koszulkę, starając się ukryć jak najwięcej ciała. Przygryzając wargę, unikałam jakiegokolwiek kontaktu wzrokowego, walcząc z uśmiechem, wkradającym się na moje wargi, wyszłam z pokoju. Brak protestów pozostawiły argumenty muzycznego gustu i uznanego za "radość dla uszu" w książce Louisa.

Zdjęłam o wiele za dużą koszulkę Harry'ego i założyłam szare joggersy, dające więcej wygody niż ładnego wyglądu. Stało się to, gdy usiadłam na łóżku i uświadomiłam sobie, jak bardzo byłam zmęczona; oglądaliśmy do rana Supernatural i chociaż nie robiłam nic, co by mnie wykończyło, ogarnęło mną zmęczenie. 

Ziewnęłam głośno, pocierając dłońmi oczy, walcząc z pragnieniem ponownego zatopienia się w wygodnym materacu, odsypiając całe znużenie.

- Birdy?

Spojrzałam w stronę drzwi, kiedy rozbrzmiał znajomy, irlandzki akcent.

Uśmiechnęłam się nerwowo, ponieważ zdałam sobie sprawę, że to pierwszy raz, kiedy Niall odezwał się do mnie od ostatniego zdarzenia.

- No - odpowiedziałam cicho, zastanawiając się, czy moje czyny zmarnowały szansę na zaprzyjaźnienie się, tak jak to było z Liamem, ta szansa była bardzo cienka, bo jego powody nienawidzenia mnie były niejasne i wciąż nieodkryte.

Patrzyłam, jak zrobił kilka kroków w przód, zamykając za sobą drzwi i prowadząc dłoń przez blond kosmyki.

- Jak leci? - spytał.

Przez chwilę zastanawiałam się czy zapytał mnie o to tak po prostu, czy był pod tym jakiś ukryty motyw. Nie mniej jednak uśmiechnęłam się uprzejmie.

- Czuję się dobrze - odpowiedziałam szczerze - umm... ale odrobinę... zagubiona? Ale jest dobrze. Bardzo dobrze.

Usiadł na łóżku, zostawiając między nami sporą odległość. Znałam tylko szczęśliwą, beztroską stronę Nialla, z wyjątkiem mojej próby ucieczki, kiedy mnie znalazł. Wyglądał na całkowicie przygnębionego i zmartwionego, ale poza tym nie wiedziałam o nim zbyt dużo. Poznałam go jako szczęśliwego Irlandczyka z beztroskim uśmiechem.

Teraz nie wyglądał beztrosko.

- Zagubiona?

Nie potrafiłam opisać tego w szczegółach, ponieważ sama nie wiedziałam, co mam na myśli. Czułam, że szaleję, ale to nie było tak, jak ci, którzy uważają, że dostali bzika, bo go nie dostałam, racja? Byłam zdezorientowana z powodu mojej sytuacji i nieznanych emocji - jednak nie wiedziałam, jak to ująć w słowa, nie wiedziałam jak poskładać moje splątane myśli w zdanie. 

- Myślę... myślę, że... czuję, że zwariowałam? - powiedziałam sugestywnym i zdezorientowanym tonem. - Ale nie sądzę, że się... nie, nie obchodzi mnie to - błądziłam, zanim wzruszyłam ramionami, ponownie łapiąc kontakt z jego niebieskimi oczami, które zdawały sobie sprawę, że mój wzrok błąkał się.

- Zwariowałam i nie przejmuję się tym - powiedziałam wolniej, kiwając głową, jakby to potwierdzając.

Bałam się, że powiedziałam coś złego, ponieważ jego ekspresja wyrażała konflikt.

Zmarszczył brwi, a niebieskie oczy utkwił w pościeli. Uśmiech nie rozciągał się w poprzek jego ust, rozświetlając posturę. Ścisnął wargi w cienką linię, wyglądając na zamyślonego, ale w końcu podniósł wzrok i delikatnie się uśmiechnął.

- Racja - przełknął ślinę. - Nie znam cię, ale mam ochotę zagrać w Mario Kart, i nie chciałabyś tego zrobić ze mną?

Nie byłam pewna, czy odrzucić tę propozycję. Pomyślałam, że Harry nie miałby nic przeciwko. Wiedziałam, że gdybym nawet miał, to w przeciągu 2 minut jego czoło by się zmarszczyło, a usta ułożyły z cienką linię, przed wydaniem srogiej tyrady wściekłości i poleceń. Ale on nie był na górze, a ja starałam się wciągnąć moją figurkę do mety, aby wszystkie potencjalne problemy zniknęły.

- O mój Boże, poślizgnąłeś się na własnej skórce od banana. Niall, jestem tobą zażenowana - zaśmiałam się, palcami dotykając przycisków kontrolera - poważnie, nie ma większego wstydu.

- No, cóż, to by się nie stało, gdybyś nie podłożyła tej skórki - mruknął, a nietakt pokrywał jego ton. Ponownie się zaśmiałam, zadowolona, gdy pierwsza ukończyłam trzy okrążenia, ciesząc się, że spędzałam czas z kimś innym niż Harry. Nie sądziłam, że spędzanie z nim czasu było złe - to było po prostu inne, spędzać czas z kimś innym - miła odmiana.

Pomogło mi to, że w towarzystwie Nialla czułam się swobodnie. To było rzadkością, że spędzałam czas z kimś innym, rozmawiałam z nim i w konsekwencji również się śmiałam. To było dziwne, zwłaszcza, że wcześnie między nami panowała niezręczność, wydawało się, że zapomniał o tym, co zrobiłam albo po prostu pozwolił tej wiedzy uciec.

- Bez obrazy - powiedziałam spokojnie - ale jesteś naprawdę kiepski w tej grze.

Odwrócił się do mnie, porzucając próbę ukończenia wyścigu. Jego oczy zwęziły się, ale uśmiech grał na jego ustach.

- Wiesz, że są milsze sposoby powiedzenia tego. Jak "Och, Niall, jest mi przykro to mówić, ale wydajesz się nie mieć talentu do prowadzenia w tej grze", samochody do końca mety, twoje włosy, jednakże ogólna charyzma to rekompensuje. 

Zamrugałam.

- Nigdy, dosłownie, nigdy tak nie mów, Niall - Zaśmiałam się. - W każdym razie, nie powinniśmy wrócić na dół? Męczy mnie ciągłe wygrywanie - zażartowałam, spoglądając na jego niewzruszoną ekspresję.

W końcu po wyłączeniu Xboxa i telewizora, ruszyliśmy na dół. Moje usta pozostały zamknięte, kiedy on próbował mnie namówić, abym nie wyjawiała, że wygrałam wszystkie wyścigi. Usłyszeliśmy głośne rozmowy odbijające się od ścian i początkowo myślałam, że to przez grę w FIFĘ, kłócąc się o zespoły albo kto jest mistrzem (Harry miał dwa Xboxy), jednak urywki ich rozmowy mówiły mi coś innego.

- ... Mama i mój tata!

- ... Po prostu się odpierdol...

- ... Nie wierz w to!...

- Nie...

- Po prostu posłu...

A potem jakiekolwiek argumenty czy rozmowy, które wybuchły, kiedy ja i Niall graliśmy w Maro Kart, ucichły, w momencie gdy weszliśmy do pokoju.

- Co się dzieje?

Moje czoło zmarszczyło się, kiedy spojrzałam na dwóch mężczyzn stojących pośrodku pokoju, wpatrując się nawzajem z gniewem wymalowanym na twarzach, zaciśniętymi szczękami i pulsującymi żyłami. Louis i Zayn stali na uboczy, kiedy Harry i Liam atakowali się tyradami, głęboko marszcząc czoła i lekko otwierając usta, ale wydawało się, że Lou i Zayn nie brali w tym udziału.

- Nic - Harry odparł szorstko, tylko po to, aby kilka chwil później Liam również szorstko zabrał głos.

- Nie, powiedz im - powiedz jej, Harry.

Nienawidziłam konfrontacji. Nienawidziłam oglądać sporów. Czasami z Harrym kłóciliśmy się, kiedy przynosił żar, który powodował wybuch, ale poza tym wolałam się odsunąć i nie brać udziału w zaciekłych sporach. Nie znajdowałam w tym żadnego ubawu. To niepotrzebnie wprawiało mnie w nerwy i niepokój.

Czułam się dziwnie, widząc Harry'ego, którego ton opanował gniew, a wściekłość zalała zimną postawę, tym bardziej było to dziwne, aby zobaczyć jego złość skierowaną na kogoś innego niż ja.

Nieśmiało przeszłam przez pokój do kanapy. Sprowokowałam spór, chciałam włączyć muzykę na największą głośność, aby zagłuszyć ich krzyki, pomimo naturalnej, niewinnej ciekawości. 

- Po prostu pójdę... - powiedziałam cicho.

- Tak - Harry zgodził się, kiwając głową, jego głos był tylko odrobinę łagodniejszy.

- Nie, nie. Birdy, dlaczego nie zostaniesz, a Harry nie wyjaśni ci, co przeoczyłaś? - Ton Liama był humorystyczny, rozbawienie mieszało się z dawką jadu i goryczy, ale to był gniew, który niebezpiecznie wahał jego głosem. Przełknęłam ślinę i potrząsnęłam głową, nagle zdając sobie sprawę z powagi sytuacji.

Czułam potrzebę wrócenia na górę.

- Do kurwy nędzy, czy nie możesz zamknąć swojej mordy? - Harry warknął.

- Powiedz jej, kurwa, albo ja to zrobię - Liam splunął.

Harry westchnął ciężko, klatka piersiowa uniosła się w gniewie. Chciałam do niego podejść i uspokoić moim dotykiem, ale zamarłam w miejscu, świadoma jak wiele par oczy wpatruje się we mnie. 

Wydawało się, że toczył wewnętrzną walkę, choć było to widoczne na jego twarzy.

- Dobra - warknął w końcu, wyglądając na rozdartego, kiedy oblizał wargi. Czułam, że moje serce nieznacznie przyspiesza, na jeszcze nieznane wyjawienie Harry'ego. Przewidywałam potencjalny cios, który nadchodził, oszukując nie tylko jego, ale też innych ekspresję.

- Birdy, Liam jest twoim przyrodnim bratem.

__________________________

Spodziewalibyście się tego? Bo mi samej trudno było w to uwierzyć. I znów rozpocznie się piekło, ale tym razem nie pomiędzy Hirdy, ale to taka miła odmiana, uwielbiam gdy Harry jest taki słodki i opiekuńczy dla Birdy.

Czy mnie oczy nie mylą? Prawie 75k wyświetleń? Wow, jestem pod wrażeniem, że tak wiele razy odwiedziliście tego bloga i, że tak jak mnie spodobało wam się to opowiadanie. I przypominam, że również możenie je czytać na wattpadzie (klik) link zawsze jest w zakładkach podpisany "wattpad"

Pod poprzednim rozdziałem pojawiło się 36 komentarzy, za które bardzie dziękuję. Jestem wdzięczna osobom, które doceniają naszą pracę i napiszą choć jedno słowo. Wiedzcie, że od razu daje ci to większą motywację do dalszego tłumaczenia, kiedy wiesz, że ktoś na to czeka, a ty nie możesz zawieść.

Więc 40 komentarzy - kolejny rozdział.

Myślę, że się uda, zważając na fakt, że jest już 74 obserwatorów. Och zapraszam również do obserwowania! Masz konto? Zaobserwuj nas :)

Zostaw po sobie komentarz.

Możesz również wyrazić swoje zdanie na twitterze z hashtagiem #LittleBirdPL.