Rozdział 13 - Jeden, wielki, tłusty nastrój

Przez kolejne dni moje nastroje były różne, prawie tak samo jak Harry miewał wcześniej, tylko, że początkowo gniew nie brał w tym udziału. W jednej chwili czułam odrętwienie i pustkę, następnie smutek, nawet łzy groziły rozlaniem się na policzku z moich odległych, delikatnych niebieskich oczu, a serce boleśnie szarpało, kiedy próbowałam zrozumieć, co się stało, żal panował nade mną i ciążył we mnie, jak ja pogrążona w smutku. A zaraz po tym uśmiech szarpał moimi wargami, dając dziwne poczucie szczęścia wewnątrz mnie, ale to wszystko upadało dla Harry’ego.

Był dla mnie wyjątkowo miły, traktował mnie z taką delikatnością i starannością, jakby bał się, że rozbiję się na jego oczach. Coś w nim było innego i myślę, że robił wszystko, co mógł, aby mnie rozweselić, uspakajając, po tym wszystkim, co się wydarzyło.

Oglądał ze mną Supernatural, znosząc mój ulubiony program przez prawie 2 sezony, choć byłam pewna, że go nie cierpi. Gotował dla mnie moje ulubione dania i budził naleśnikami, obsypywał mnie prawdziwym współczuciem i troską i utrzymywał swój gniew na wodzy, z dala ode mnie.

Harry wyjawił również, że ma coś z moich innych rzeczy, a mianowicie dwie walizki, które miałam zabrać na uniwersytet. Zauważyłam, że mojego laptopa, iPoda i telefonu tam nie było, ale nadal miałam kilka swoich książek i filmów, – co naprawdę doceniałam.

Przypuszczałam, że niezgłębiona dobroć Harry’ego zależała od danego dnia, ale nie mogłam nic na to poradzić, że to było coś więcej. A dobroć Harry’ego sprawiała, że pewna część mnie czuła się trochę przygnębiona, ponieważ był moim porywaczem i nie powinny go interesować moje uczucia; nie powinien się mną opiekować; nie powinien starać się, abym poczuła się lepiej, - ale pozornie troszczył się – i starał się, abym poczuła się lepiej. I nie mogłam nic poradzić na małe tonące uczucie w klatce piersiowej, myśląc, że nawet moja własna matka nie podjęła tej próby.

Siedziałam w salonie, na podłodze z plecami dociśniętymi do kanapy i z moją ulubioną książką w rękach, prawie śmiejąc się z powodu zabawnej sytuacji. Zostałam porwana, a szczęśliwie czytałam książkę z miską makaronu obok, siedząc sobie wygodnie.

Sytuacje porwania znacznie różniły się od tych stereotypowych, z filmów akcji i opowieści, których byłam świadkiem w wiadomościach czy gazetach.

- Hej, mały ptaszku, mam coś dla ciebie. – Głowa Harry’ego na chwilę wyjrzała zza framugi drzwi, a uśmiech zagrał na jego ustach.

Spojrzałam na niego z ciekawością, nieznacznie przechylając głowę, podczas gdy on nadal po prostu się uśmiechał.

- Co to jest? – spytałam cicho.

Jego głowa na chwilę zniknęła, a zaraz potem wszedł do środka pokoju. Włożył dwa palce do ust, a następnie zagwizdał, ale zanim się zorientowałam moja uwaga skupiła się na truchtaniu po laminowanej podłodze, a mały szczeniaczek radośnie przebiegł przez pomieszczenie. Harry potrząsnął głową.

- Przez cały dzień próbowałem go nauczyć reakcji na gwizdek, ale myślę, że był bardzo podekscytowany, aby cię poznać.

Piesek wspinał się na moje kolana, jego ciche pojękiwanie wypełniało cały pokój, kiedy wciąż próbował się wspiąć na kolana, aż można było usłyszeć pukanie w książkę w moich rękach, a mały czarny nosek pocierał o moją dłoń, powodując na moich ustach uśmiech. Zaczęłam go głaskać, a moje oczy w sposób pełen podziwu przebiegły po jego białym futrze, aż do jego dziwnej brązowej przepaski na jego ciele, jego uszy wystrzeliły w górę, a oczy rozglądały się po pokoju.

- Kto to? – zapytałam w zachwycie, chwytając szczeniaka w ręce i śmiejąc się głośno, kiedy zaczął lizać moją twarz.

- Jest, kimkolwiek chcesz, jest twój.

Spojrzałam w górę, puszczając psa na podłogę, gdy patrzyłam w szoku na Harry’ego, całkowicie i zupełnie zdezorientowana.

Tak na pewno nie robi porywacz.

Albo Harry miał jakiś ukryty motyw, którego nie chciał wyznać, albo filmy o porywaczach nie mówiły prawdy – jak dorośli ostrzegali swoje dzieci, jakie to strasznie rzeczy dzieją się, kiedy ktoś zostanie porwany. To prawda, Harry był zły, zamachnął się i bałam się go, ale kupił mi pieska. Prawdziwego szczeniaczka!

Albo wahania nastrojów Harry’ego były znacznie większe od moich, albo po prostu było dwóch Harrych.

Naprawdę nie wiedziałam, co o tym myśleć.

- Co… poważnie? – zapytałam szeroko otwierając usta.

On… drwił ze mnie?

- Jasne – po prostu odpowiedział – podoba ci się?

Mogłam tylko skinąć głową, zanim zdałam sobie sprawę, że moja reakcja nie była pełna uznania. A naprawdę to doceniałam – tak było, nawet, jeśli on ze mnie drwił. Uśmiechnęłam się do niego, szczerze, prawdziwie i uczciwie, uśmiechem, który mam nadzieję, przekazywał jak wdzięczna byłam. Widocznie bardzo się natrudził, a nawet, jeśli nie, to dalej nie wiem, dlaczego, chciałam by Harry wiedział, że ten dobry uczynek nie jest niedoceniony.

- Dziękuję – powiedziałam cicho i szczerze.

Harry odpowiedział uśmiechem.

- Więc, jak go nazwiesz?

Spojrzałam na szczeniaka, który zainteresował się moją miską z makaronem, śmiejąc się głośno, kiedy wsadził do niej głowę i zaczął go jeść. Mój wzrok przeniosłam na Harry’ego.

- Klusek – uśmiechnęłam się radośnie, po cichu dziękując Harry’emu za jego wysiłek, aby mnie uszczęśliwić, dziękując mu za jego dobroć i modląc się, aby to dalej trwało.

W przeciwieństwie do tego, o co się modliłam, dobry nastrój Harry’ego nie trwał długo.

Stało się to stopniowo, dwa dni po pojawieniu się Kluska, z jego twarzy można było odczytać: ‘Nie-próbuj-ze-mną-rozmawiać-ponieważ-jestem-na-maksa-wkurwiony’. Nie wiedziałam, co go tak zdenerwowało, widziałam tylko, jak mówił przez telefon przez zaciśnięte zęby, okazjonalnie głośny krzyk wypełniał pokój, gdy sądziłam, że nie jest blisko. Przez większość rozmowy mówił niskim ściszonym głosem, co oznaczało, że w jego głosie było słychać gniew, ale nie na tyle, aby zrozumieć, co się dzieje.

Ciągłe rozmowy telefoniczne, które wydawałoby się, że wysysały z niego całą radość, ale nie powinno mi to przeszkadzać, dlaczego w ogóle się tym przejmowałam? Ale niepokój i lęk, sprowadzał moje myśli na gorszy tor.

Nawet nie myślałam o tym, kiedy moi rodzice odkryją, że nie było mnie na uniwersytecie, że w ogóle się tam nie pojawiłam. Na pewno w jakimś momencie będą próbowali się ze mną skontaktować, moja matka, aby ukarać mnie za to, co się wydarzyło na pogrzebie, a gdyby nie mogli skontaktować się ze mną, zadzwoniliby na Uniwersytet – lub przynajmniej miałam taką nadzieję. A gdyby tak było, to, co wtedy by zrobili?

Harry musiał o tym myśleć, musiał rozważyć konsekwencje, ale w tamtym momencie, kiedy złość od niego promieniowała, nie powinnam dać ulec mojej ciekawości, ale nigdy nie podejmowałam dobrych decyzji.

Weszłam do kuchni, gdzie stał z telefonem ściśniętym w rękach, gdy wpatrywał się w urządzenie, marszcząc brwi i zaciskając szczękę. 

- Harry? – powiedziałam cicho, czekając aż na mnie spojrzy, abym mogła kontynuować. Powinnam wiedzieć z jego wyrazu twarzy, że to nie był najlepszy moment, aby kontynuować i zamknąć usta, by zapobiec czemuś, co na pewno skończyłoby się na moją niekorzyść, ale nie znosiłam nie wiedzieć, co się dzieję i naprawdę chciałam wiedzieć, co zrobi Harry, gdy moi rodzice dowiedzą się gdzie jestem.

- Co się stanie, jeżeli moja mama i tata dowiedzą się, że nie jestem na uniwersytecie? – spytałam.

Przymrużył na mnie oczy.

- Co sprawia, że myślisz, że tak się stanie?

Zmarszczyłam lekko brwi. Jak długo Harry planuje mnie tutaj trzymać? On nie mógł być na tyle naiwny, że moi rodzice nie zaczną nabierać podejrzeń, jeśli nigdy nie odpowiedziałabym na ich telefony, choć nawet nie wiem gdzie on był. Albo już nigdy nie skontaktuję się z nimi od naszego ostatniego spotkania.

Oczywiście, nie mógł zdać sobie sprawy, że czegoś im będzie brakowało.

- Cóż, gdy oni… uhm, zaczęliby nabierać podejrzeń, że mnie tam nie ma – powiedziałam mu – co by się wtedy stało?

Część mnie oczekiwała, że wtedy pozwoliłby mi odejść, ponieważ ryzyko byłoby zbyt duże, gdybym została z nim, a oni zaczęliby mnie szukać, ale rzeczywistość była inna od moich oczekiwań i nawet dla mnie śmieszna była ta nadzieja.

- Czy to ważne, Birdy? To nic nie zmieni – po prostu przewrócił w irytacji oczami.

Zmarszczyłam głębiej czoło, a jego rozdrażnienie ocierało się o mnie w gniewie i nonszalancji, jakiej miał. Byłam w niewoli, byłam w trwalej wiązce konsumowanych emocji, które rozbudziły się na nowo po śmierci dziadka, rozpadałam się pod ciężarem moich ramion, byłam zdezorientowana, przestraszona i desperacko potrzebowałam zapewnienia, że wszystko będzie w porządku – i tak było, nie Harry, który poprawiał mi humor, ale pełniąc funkcję, że mój urok i świat został przewrócony do góry nogami.

Zachowywał się tak, jakbym nie powinna kwestionować tej nienormalnej sytuacji.

- Cóż, taak – mruknęłam, a gorycz sączyła się z mojego tonu – Gdybyś przypadkiem nie zauważył, to nie jest zbyt normalna sytuacja, byłoby miło wiedzieć, co się stanie.

- Birdy – warknął – jeśli powiedziałem, że to nie ma znaczenia, to nie ma znaczenia. Jestem już zdenerwowany, nie dawaj mi kolejnego powodu do tego, zwłaszcza z tobą.

- Ale to ma znaczenie! Muszę wiedzieć, co się stanie, masz zamiar mnie tu trzymać do końca mojego życia? Nie mogę tak po prostu siedzieć i akceptować to, że nie mogę o tym myśleć! – Podniosłam lekko zirytowana głos, teraz wreszcie wyrażałam swoje myśli, zdając sobie sprawę, jak długo się do tego zbierałam. Byłam zmęczona tym, że musiałam siedzieć i myśleć o zostawieni mojego życia, dla tego? Nie chciałam marnować życia w domu Harry’ego, żyjąc w strachu, że kiedyś mnie skrzywdzi, żyjąc z urazą i goryczą wobec mojego porywacza.

Byłam uwięziona w klatce przez całe moje życie, a kiedy przytrafiła się szansa na wolność, zostałam porwana, jakbym była wyrwana z powrotem do klatki. To nie było w porządku; chciałam być wolna.

Wszystkie myśli, które żywiły się wewnątrz, wszystkie ukryte uczucia zaczęły uciekać ode mnie, w celu pokazania Harry’emu jak bardzo mnie krzywdzi.

- Nie chcę, żeby moje życie tak wyglądało, chcę być wolna.

Wyraz twarzy Harry’ego zmienił się w jednym momencie, jego oczy pociemniały, szczęka szczelnie się zamknęła, a pięści mocno zaciskały się po bokach zimnej postury. Ruszył do przodu, zamykając odległość między nami. Chciałam odskoczyć, zamknąć usta i uciec ze sceny, zanim wpakowałabym się w jeszcze większe kłopoty. Ale zamiast tego stałam w miejscu dzielnie trzymając w ramionach jego surową i intensywną główną rolę; jego ciemne i złowrogie oczy.

- Jezu Chryste, Birdy! – wykrzyknął. – Chcesz wrócić do swojego dawnego życia, to jest to, czego chcesz? Chcesz wrócić do swojej cholernej matki, która nie potrafi dać dwóch gówien za ciebie albo swojego ojca, który nie zamienił z tobą żadnego słowa, kiedy, kurwa, byłaś cały czas na tym pogrzebie? Chcesz pójść na uniwersytet na Bóg wie ile, pracować na swoją dupę, dla kogoś, kto w rzeczywistości tobą gardzi, kogoś, kto nigdy ci nie podziękuję, bo nigdy nie będziesz dla niego wystarczająco dobra! Mówisz mi, że chcesz być wolna, ale w rzeczywistości nigdy, kurwa, nie byłaś, Birdy!

Może w innych okolicznościach bym się wycofała z poczuciem udręki, które gryzło mnie w żołądku, na te prawdziwe słowa, które powiedział, ale moja irytacja, którą czułam wobec niego tylko wzrosła. Miałam już go dość.

Przez chwilę zastanawiałam się, jak to możliwe, że to ten sam człowiek, który zaledwie dwa dni temu zrobił mi niespodziankę, wręczając szczeniaka, w tamtym momencie jego dobroć była czymś całkowicie rozproszonym. Ale zlekceważyłam tą myśl, tak czy owak, nie obchodziło mnie, że jego dobroć poszła w zapomnienie, kiedy gniew zapanował nad nami obojga.

- I nigdy, do cholery, nie będę! – zapłakałam gniewnie – Nigdy nie będę mogła być wolna, jeśli będziesz mnie tutaj trzymać! Nawet nie wiem, dlaczego to robisz! Mam na myśli – co to za życie, siedząc tu w twoim domu, nudząc się i myśląc tyle, że aż mój mózg zaczyna cierpieć? Nie chcę takiego życia! Nie chcę tego!

- To nie ma znaczenia, czy tego nie chcesz, bo, tak czy inaczej, to się, do kurwy, nie zmieni! Jesteś moja! Należysz do mnie, a to jest teraz twoje życie. Myślałem, że już to ustaliliśmy. Czy muszę ci to znowu przypomnieć?

Gdybym nie wybuchła... ale wybuchłam, w tamtym momencie, w tamtym miejscu.

- Pieprz się! – wrzasnęłam wściekle – Pieprz swoje głupie dopełniacze i pieprz swój cholernie głupi dom! W sumie, dlaczego nie pójdziesz pieprzyć samego siebie?

Nie pamiętam ostatniego razu, kiedy byłam tak bardzo wściekła, nie pamiętam ostatniego razu, kiedy pozwoliłam sobie na wyrażenie na głos swoich myśli i uczuć w takim porażeniu wściekłości, czułam, że moje uszy miały zamiar palić się, aż do czerwoności. Wszystkie uczucia, które czułam w stosunku do Harry’ego, natychmiast ujrzało światło dzienne, cała gorycz, oburzenie, niechęć i szalejące emocje nie były przyzwyczajone do pośpiesznego ujawnienia, dopasowanie niekontrolowanym temperamentem.

Harry też eksplodował.

Wzdrygnęłam się, cofając do tyłu i ściskając powieki mocno zamknięte, kiedy Harry podniósł rękę. Przewidywałam ostre uderzenie, ale nigdy nie nadeszło.

Nieśmiało otworzyłam oczy, aby znaleźć rękę Harry’ego wzniesioną w powietrzu, jego twarz przemieniła się z czystej złości na przerażoną. Usta miał rozdziawione, a oczy szeroko otwarte, kiedy spoglądał od mojej przestraszonej twarzy do swojej dłoni, a następnie z powrotem na moją twarz.

- Birdy, ja…

Potrząsnęłam tylko głową i popędziłam na schody.

Schowałam twarz w poduszkę i naciągnęłam kołdrę na głowę. Oczekiwałam, że w pewnym momencie wejdzie Harry, może aby się wytłumaczyć albo nakrzyczeć na mnie, może aby przeprosić albo mnie pocieszyć.

Ale on nigdy nie przyszedł.

Wyszłam na własną odpowiedzialność, a on dosadnie omijał mnie i Kluska. Na Bóg wie gdzie, czułam drętwienie w klatce piersiowej, próbując zapaść w sen w całkowitej i zupełnej samotności.

_______

Jesteśmy bardzo zadowolone z ilości komentarzy! Mamy nadzieję, że będą one rosnąć, nie maleć :D I Przypominam o zakładce INFORMOWANI, w której możecie się wciąż wpisywać. Oprócz tego, życzymy wam miło spędzonych wakacji!