Rozdział 12 - Rozbita filiżanka

Było późno, kiedy wróciliśmy po długiej i cichej podróży. Głowę opierałam na oknie, starając się trochę przespać. Moje powieki zatrzepotały, otwierając się, gdy Harry podniósł moje ciało, wynosząc mnie z samochodu. Pociągnęłam nosem, dając mu znać, że nie śpię, a on w odpowiedzi uśmiechnął się do mnie, nie zakłócając spokoju, który nas otaczał. Zostałam przeprowadzona do domu, do ciepłego, przytulnego miejsca, ale w sumie nie byłam pewna. Wciąż czułam się obca gdzieś, gdzie nie byłam pewna, czy kiedykolwiek się przyzwyczaję.

Ciszę przerwał telefon Harry’ego. Spojrzał na ekran, a potem na mnie.

- Dlaczego nie włączysz czajnika? Idź, zrób sobie gorącą herbatę.

Skinęłam głową tępo, ignorując fakt, że nie chciał, żebym słyszała, kto to był. Powoli przeszłam przez salon do kuchni. Napełniłam czajnik wodą i włączyłam przełącznik, by woda się zagotowała. Sięgnęłam do szafki i wyjęłam kubek, po chwili jednak wyślizgnął się z moich palców.

W sekundę, zderzył się z podłogą. Wszystkie emocje, których wcześniej doświadczyłam, rozmnożyły się. Dźwięk tłuczonego szkła zabrzmiał w moich uszach. Wzdrygnęłam się.

Wpatrywałam się bezradnie we fragmenty ostrego szkła, rozkładających się na płytkach kuchennych. Szloch opuścił moje gardło; bałagan, który zrobiłam.

Harry wpadł kilka chwil później. Kubek upadł, ostrzegając go.

- Co się stało? – zapytał z szeroko otwartymi oczami, ale nie trzeba było długo się zastanawiać, żeby rozwikłać tę zagadkę. Kawałki szkła, moja ręka w powietrzu, policzki i wargi mokre z łez.

- Tak mi przykro, przepraszam – mamrotałam gorączkowo. – Przepraszam, posprzątam to. Nie chciałam tego zrobić. – Nie wiem, dlaczego zachowywałam się tak histerycznie i trwale przepraszałam.

Przeprosiłam ponownie i klęknęłam, zbierając kawałki szkła. Płakałam, klnąc na siebie za to, co zrobiłam. Łzy po raz kolejny ściekały po moich zaczerwienionych policzkach.

- Nie, nie, Birdy. Nie dotykaj – nakazał Harry.

Pochylił się i złapał moje ręce, zanim mogłam oczyścić podłogę. Delikatnie mnie odsunął, trzymając moje dłonie w swoich.

- Ale to… to moja wina. Muszę to posprzątać – stwierdziłam słabo, patrząc ze smutkiem na rozwalony kubek.

- Zrobię to. Nie chcę, żebyś się zraniła.

Nie wiedziałam czemu, ale obraz Harry’ego, sprzątającego mój bałagan, wyglądał źle. Pokręciłam głową.

- To moja w-wina. Zrobiłam to.

Harry skrzywił się trochę, widocznie tak zdezorientowany jak ja tym, że przejęłam się rozbiciem kubka i czułam potrzebę posprzątania go.

- Jest w porządku, kochanie – powiedział cicho i spokojnie.

- Przepraszam – pisnęłam, kręcąc głową z uporem.

- Dlaczego przepraszasz? To tylko kubek, jest ich więcej – mruknął zmieszany.

Moje oczy wpatrywały się w podłogę, aby ocenić, co, niestety, zniszczyłam. Zdałam sobie sprawę, dlaczego tak zależało mi na rozbitej filiżance.

Byłam zniszczoną filiżanką. Byłam złamana, uszkodzona, nieodwracalnie rozbita. Pękałam w szwach. Jednej rzeczy, która ostatecznie utrzymywała mnie razem, w całości, już nie było. Byłam tak delikatna jak chińska porcelana.

Znajdowało się tu wiele kubków. Dlaczego miałoby obchodzić Harry’ego, gdybym była uszkodzona? Mógłby zastąpić mnie kimkolwiek.

Myślałam o Harry’m. Myślałam o nim, wyrzucającym mnie i potłuczone kawałki. Myślałam o byciu wolnym, z dala od jego szponów. Wszystko to, jako wynik mojego obniżonego stanu. Kto chciałby złamaną dziewczynę?

Nie chciałam, aby Harry pozwolił mi odejść. Po prostu nie miałam pojęcia, co by się wtedy wydarzyło. Miałam w ogóle życie, do którego bym wróciła? Jest coś, co mnie nie opuściło?

Ze łzami w oczach, zerknęłam na Harry’ego.

- Ale to nie jest jeden z nich – wyszeptałam.

Harry zmarszczył brwi, powodując zmarszczkę miedzy nimi. Bezgłośnie błagałam go, by zrozumiał moje zachowanie. Dlaczego chcę, żeby to zrozumiał? Może dlatego, że nikt inny nie może?

Jego zielone oczy wpatrywały się we mnie, szukając zakorzenionego wewnątrz mnie zawodu miłosnego. Zawahał się, lecz wyraz jego twarz mówił mi, że stara się zrozumieć.

- Więc go naprawię – wymamrotał, nie odwracając ode mnie wzroku.

- Nie możesz naprawić czegoś, co jest już złamane – powiedziałam ze smutkiem, wiedząc, dzięki jego oczom, że zrozumiał. Wydawało się, że zawsze rozumiał. Wyglądał, jakby moje słowa go zraniły. Nie znałam Harry’ego z takim wyrazem.

Jego ramiona owinęły się wokół mnie, jedną ręką założył kilka kosmyków moich włosów za ucho. Przycisnął usta do mojego czoła w małym, delikatnym i po prostu słodkim pocałunku.

- Mogę spróbować.

________

Czemu było tak mało komentarzy? Nawet połowa obserwujących czy informowanych osób nie skomentowała.