Rozdział 35 - Nie to, czego pragnęłam

Wraz z Harrym leżeliśmy na podłodze w kompletnej ciszy i spokoju, jak mi się wydawało, przez godziny. Deszcz wciąż obficie padał, cieknąc po szybach w łagodnych strumykach, zaś sporadyczne błyskawice oświetlały pokój, wówczas chłopak ściskał mocniej moje ciało, gdy grzmot wywoływał u mnie instynktowne wzdrygnięcia.

Ostatecznie uwolnił mnie ze swoich ramion i podniósł się z uśmiechem. Moje plecy wciąż dociskały się do laminowanej podłogi, senny uśmiech pojawił się na mojej twarzy, gdy spojrzałam na niego spod ociężałych powiek, opierając się pokusie głośnego ziewnięcia. Byłam bardzo zmęczona.

- Chodź, kochanie. Wysuszymy cię i przebierzemy.

Kiwnęłam głową w porozumieniu, unosząc ramiona, kiedy mnie podniósł. Zrobił to bez zarzutu, tylko zgarnął w swoje umięśnione ramiona. Jego dłonie przytrzymywały mnie pod pupą, gdy moje nogi były owinięte wokół jego pasa, a dłonie ułożone na ramionach. Oparłam głowę o jego klatkę i zamknęłam oczy.

- Zmęczona - wymamrotałam w jego koszulkę.

- Wiem, kochanie.

Harry postawił mnie, a ja zamrugałam sennie i lekko się zachwiałam. Niewytłumaczalne zmęczenie obciążyło mnie, czułam, że kończyny stają się coraz cięższe. Czułam znużenie aż w szpiku kości w przytłaczającej masie.

Czułam się całkowicie odwodniona - zarówno fizycznie, jak i emocjonalnie – i nie chciałam niczego tak bardzo, jak udania się na spoczynek do łóżka i zaplątania w jego pościeli. Byłam oczarowana muskularnymi ramionami Harry’ego, ich wygoda i sposób, w jaki nigdy nie zawiodły, aby dać mi komfort i bezpieczeństwo. Albo jego miękkie łaskotanie loków, czy charakterystyczny piżmowy zapach.

- Wyglądasz na wyczerpaną – zauważył, marszcząc brwi. Jego wzrok skanował mnie z zainteresowaniem.

Kiwnęłam głową prawie oszołomiona. Nie wiedziałam, dlaczego byłam tak wyczerpana, pozbawiona energii i motywacji. Naprawdę chciałam iść spać, nawet jeśli było dość wcześnie.

Harry zaoferował mi delikatny uśmiech i pochylił się, aby móc ściągnąć z mojego ciała mokry sweter, który należał do niego. Część mokrej odzieży została usunięta i rzucona gdzieś na podłogę, pozostawiając mnie w samym biustonoszu, a potem bez słowa pozwoliłam to powtórzyć z moimi dżinsami.

Myślałam, że moje policzki naturalnie przybiorą barwę jasnego różu, gdy nieśmiałe i wątpliwe myśli zadręczały mój umysł. Jednakże zostałam jedynie w staniku i majtkach, nie mogąc odczuć wstydu czy skrępowania.  Byłam tak wyczerpana, że nie przejmowałam się tym.

Jego dłonie musnęły moje plecy, zostawiając po sobie ciarki, powędrowały do stanika, aby następnie go odpiąć. Cienki materiał spadł na podłogę, a ja na chwilę uniosłam ręce gotowa, by zakryć tą część ciała, ale dłonie Harry'ego uniemożliwiły mi ten gest.

- Nie bądź przy mnie nieśmiała - polecił ochryple.

Moje powieki otwarły się ciężko, aby napotkać zielone tęczówki i udało mi się uśmiechnąć, kiedy zorientowałam się, że stałam prawie naga przed swoim porywaczem. Czułam się taka wrażliwa, nie mając na sobie ubrań, ale jego zielone oczy prowadziły mnie do bezpieczeństwa. W swój własny sposób uczył mnie, jak kochać siebie.

Moje delikatne dłonie zacisnęły się w pięści na koszulce Harry'ego, która lepiła się do jego skóry do czasu, gdy zaczęłam ją ściągać. Uśmiechnął się, kiedy zdałam sobie sprawę z tego, co robię, pokornie chichotał, a ja wysunęłam lekko język, bo stanęłam na palcach, żeby całkowicie ściągnąć koszulkę. Może byłam bardziej zmęczona, niż myślałam.

Schylił się i ucałował moje czoło.

- Idź załóż jeden z moich swetrów, a ja się przebiorę, okej?

Ziewnęłam i pokornie skinęłam głową. Moje powieki opadały, gdy odwróciłam się i udałam w kierunku szafy. Moje ruchy były powolne do momentu, aż moja głowa wysunęła się przez otwór dużego swetra Harry'ego, on stał w ciasnych, czarnych bokserkach z ręcznikiem w rękach.

Większa część mojej skóry była sucha, ale deszcz przemoczył swoimi kropelkami moje ubrania. Harry miękkim dotykiem przebiegł po mojej mokrej skórze, wcześniej mierzwiąc nim moje włosy. Zmarszczyłam nos, uśmiechając się do niego, zrobiłam krok w tył i próbowałam przygładzić kosmyki włosów.

Tylko gdy starałam się uniknąć ręcznika, moje nogi się zaplątały i zaczęłam lecieć do tyłu.

Jednak dłoń powędrowała pod moje plecy, Harry podtrzymał mnie i zapobiegł upadkowi, podobnie do razu, gdy sabotował moją drogę. Patrzyłam w obsydianową głębię jego oczu.

- Woah, uważaj, kochanie.

Uśmiechnęłam się nieco nieśmiało, dźwigając ręce, by owinąć je wokół jego ramion i spleść na jego plecach.

- Nadal jestem niezdarna - stwierdziłam, gdy już mnie podniósł i byłam w stanie stać na własnych nogach.

Kędzierzawy chłopak spojrzał na mnie, jego różowe, pulchne wargi uformowały się w miły uśmiech, prawdziwy i szczery, który od razu chciałam odwzajemnić. Wciąż nie mogłam pojąć, jaki był przystojny, jak zdefiniować jego rysy, jak wyrzeźbiona była jego szczęka, jak dobrze widoczne były jego kości policzkowe, a zielono-szmaragdowe oczy tak dobrze zostały namalowane. Jeszcze nie mogłam pojąć, dlaczego ze wszystkich ludzi wybrał właśnie mnie.

Ale jakkolwiek mój umysł był trudny, jakkolwiek nie mogłam pojąć, dlaczego mnie wybrał, to on zawsze tam był.

- Zapierasz dech w piersiach, wiesz? - szepnął ochryple. - Szkoda, że nie widzisz siebie w taki sposób, w jaki ja widzę.

Czułam, że zostałam pokonana przez smutek w słowach Harry'ego. Miałam okropny nawyk do podkreślania wad, którymi moje ciało było obładowane. Nie podobało mi się to, kim jestem. Uważałam, że trudno w to uwierzyć, że byli ludzie, którzy naprawdę mnie kochali.

Byłam dobra w odpychaniu od siebie ludzi. Nie byłam dobra w dopuszczeniu ich do siebie.

Zamrugałam kilka razy, smutny uśmiech widniał na moich wargach, gdy spojrzałam w zielone tęczówki Harry'ego.

- Dobrze, że nie możesz mnie zobaczyć w sposób, w jaki ja widzę siebie - przyznałam cicho, przerywając nasz kontakt wzrokowy, aby śledzić tatuaże, które pokrywały skórę klatki piersiowej. Kontakt wzrokowy prowadził do rozmowy, oczy były oknem duszy. Emocje były przenoszone przez oczy, prawda ukrywała się w głębi kul, lustrując słowa, których nie można wytłumaczyć.

Choć to i tak nie miało znaczenia. Zawsze byłam podatna na Harry'ego; naga i pozbawiona tajemnic. I wtedy pochylił się, pocierając swoim nosem o mój, abym zwróciła na niego uwagę i skupiła wzrok na jego oczach.

- Pewnego dnia nauczę cię, jak siebie pokochać - powiedział cicho, a ja kiwnęłam głową, choć wcale mu nie wierzyłam.

- Co chcesz dzisiaj zjeść? - zapytał Harry.

Zniósł mnie na dół, po przebraniu się w parę szarych dresów i sweter, usadził mnie przy kuchennym stole, gdy wraz z Kluskiem zaczęliśmy wydziwiać wraz z pojawieniem się grzmotu, który rozjaśniał pomieszczenie.

Przeniosłam wzrok z psa na Harry'ego.

- Nic - wyznałam, wzruszając ramionami.

Harry zaprzestał grzebania w szafkach, a jego cała uwaga skupiła się na mnie, gdy zmrużył swoje zielone oczy. Skrzywiłam się, przechylając głowę odrobinę w lewo, kiedy pokonało mnie zdezorientowanie.

- Dlaczego nie chcesz nic zjeść? – zapytał ostro.

- Bo nie jestem głodna - odpowiedziałam cicho, zmieszana - nie mam ochoty.

Harry zmarszczył głębiej czoło. Zrobił kilka kroków bliżej mnie, a jego ekspresja nie wyrażała zadowolenia moimi słowami.

- Wiedziałem, że to nie był dobry pomysł, żeby cię z nimi puścić - mruknął z goryczą, bardziej do siebie niż do mnie. Odwrócił swoją uwagę ode mnie, aby powrócić do grzebania w szafkach. - Nie jadłaś cały dzień - kontynuował cicho i gniewnie swoją pracę, szukając jakiejś zawartości kuchni.

Milczałam, przyciągając do siebie swoje gołe nogi i oparłam głowę na kolanach, gdy spojrzałam na niego z ciekawością w oczach. Zastanawiałam się, co robi i dlaczego jest tak zdenerwowany, że przez cały dzień nic nie jadłam. Przecież to nie było nic strasznego, prawda?

- Zrobię ci coś do jedzenia - zadeklarował.

- Ale nie jestem głodna - powiedziałam cienkim głosem.

Chciałam spać, by utopić się w ciężkim śnie. Wydawało się, że odkąd straciłam apetyt, on wciąż nie powrócił. Na samą myśl o jedzeniu, robiło mi się niedobrze. Jedynie sprawiłoby ono, że klęczałabym nad muszlą klozetową i opróżniała swój żołądek. Czułam się pełna nieznośnego wyczerpania.

Harry zacisnął szczękę, marszcząc brwi.

- Musisz jeść.

- Ale nie jestem...

- Birdy - warknął - zjesz. Nie jadłaś nic przez cały dzień, potrzebujesz jedzenia. Nic dziwnego, że jesteś tak zmęczona.

Ciężko westchnęłam lekko poirytowana, ale głównie byłam zmęczona tym, że mnie nie słuchał i ignorował to, co miałam do powiedzenia. Rozumiałam, że to ważne, by jeść - oczywiście, że to było ważne, ale czy on nie rozumiał, że nie byłam głodna?

Już nic się nie odezwałam, nawet wtedy, gdy postawił przede mną talerz pełen jedzenia. Normalnie bym się uśmiechnęła, a mój żołądek zaburczałby na widok posiłku, ale w tamtym momencie się przewracał, a ja zmarszczyłam brwi, krzywiąc się na myśl o wzięciu choćby małego kęsa. Nie wiem, co było ze mną nie tak, chciałam tylko pójść spać.

Z zapadłym wyrazem twarzy spojrzałam na Harry'ego spod swoich rzęs, wzdychając cicho, gdy uklęknął przede mną.

- Kochanie, zjesz to sama albo cię nakarmię.

Nie był okrutny. Jego słowa były delikatne i zrozumiałe - jakby mówił do małego dziecka - jednak rozpoznałam w jego tonie ostrzeżenie i odcień surowości, który informował mnie o powadze i determinacji. Skinął zachęcająco głową, w ambitny sposób unosząc brwi.

Westchnienie ponownie opuściło moje usta. Nie chciałam jeść i nie chciałam, żeby zmusił mnie do tego Harry - nie miałam apetytu - tylko chciałam spać. Chciałam udać się do łóżka i zapaść w ciężki sen, zagłuszyć wszystkie myśli i negatywne uczucia w błogiej nieświadomości.

- Harry, ja...

Nieśmiało spojrzałam w jego oczy, zacisnęłam wargi, wyrażając obojętność przez swoją ekspresję. Choć jego słowa nie były szkodliwe ani pokryte goryczą, to nie oznaczało, że się na to nie zdecyduję. Mój żołądek zrobił koziołka, a serce tonęło na myśl, że zmusiłby mnie do tego.

Zaczęłam żuć swoją wargę.

- N-naprawdę nakarmisz mnie na siłę? - zapytałam cicho, wpatrując się w jego zielone oczy z zasmuconym wyrazem twarzy.

Harry kiwnął głową, powodując iskrę wściekłości, która w ciągu kilku chwil zapaliła się we mnie.

- Jeśli muszę - dodał.

Poczułam się zarówno smutna, jak i zdenerwowana na jego szczerą odpowiedź. Głęboka zmarszczka uformowała się na moim czole i uwalniając ciężkie westchnienie, które wyrażało moje zirytowanie, odsunęłam krzesło i odeszłam głośno tupocząc. Mogłabym przez chwilę zastanowić się nad swoim zachowaniem, gdybym nie była tak rozdrażniona. Rozumiałam dominację Harry'ego i jego pragnienie uległego zachowania, ale sama decydowałam o sobie.

Rozumiałam również, że sądził, iż byłam „jego” i wbrew pozorom zaczęłam temu wierzyć, ale nie mógł kontrolować, co i kiedy jem, nawet jeśli nie mam na to ochoty.

Ze złością kontynuowałam swoją drogę w stronę schodów, ale zanim mogłam cokolwiek zrobić, moją podróż zatrzymała jego ręka. Uścisk Harry'ego był dość mocny, zaciskał swoje palce wokół mojej skóry. Próbowałam się uwolnić, wysyłając mu ostre spojrzenie.

- Puść mnie - zarządziłam.

- Wróć i dokończ swoje jedzenie - odparł surowym głosem.

- Bo co? Zmusisz mnie, jeśli tego nie zrobię? - splunęłam wściekle. - Nie jestem dzieckiem, Harry. Nie decydujesz, co i kiedy jem.

Spotkałam się ze znajomą ciemnością w jego oczach, gdy zaciskał szczękę i zgrzytał zębami, a żyły na jego szyi zaczęły pulsować. Wczoraj byłam świadkiem jego złości, ale nie byłam tą, w którą był on skierowany. Czułam się dziwnie pod jego ciężkim i wściekłym wzrokiem.

Ale tym razem nie czułam potrzeby wycofania się do swojej skorupy i zlekceważenia wszystkich argumentów. Wszystkie myśli spotęgowały mój gniew. To był moment, gdy przypomniałam sobie, że to nie było normalne. Przypomniałam sobie, że byłam w niższej pozycji niż Harry, byłam trzymana w niewoli. On był moim porywaczem.

Był moim porywaczem, nawet jeśli często temu przeczyłam.

Przez kilka chwil wpatrywaliśmy się w siebie, ale zostało to przerwane w momencie, gdy chwycił moją szczękę i przybliżył do swojej. Mogłam poczuć, jak gniew promieniował od niego i przez chwilę pomyślałam, że mogłabym go przeprosić i zastosować się do jego żądać, bo tęskniłam za nim. Tęskniłam za jego delikatną i słodką stroną, i wystarczyła tylko minuta, aby nastąpiła tak nagła zmiana.

Chciałam go z powrotem, ale nie mogłam się wycofać. Nie tym razem.

- Nie denerwuj mnie, Birdy - warknął, najwyraźniej starając się utrzymać spokój, który szybko wydostawał się na zewnątrz. - Nie mam ochoty na żadne pieprzone gierki, wróć i dokończ swoje jedzenie albo ja to zrobię.

Gniew spowodował drżenie jego głosu i wiedziałam, że powstrzymywał się przed krzyczeniem na mnie, ale pomimo objętości jego wypowiedzi wciąż nie doceniałam ich sensu. Zwęziłam swoje oczy i strzepnęłam jego dłoń z mojej szczęki.

Wydawało się, że całe wyczerpanie poszło w zapomnienie, gdy głośno tupnęłam i ominęłam go, ignorując całkowicie jego osobę, aby udać się do kuchni.

Harry kupił mi paczkę papierosów, kiedy powiedziałam mu, że Zayn wsunął mi jednego do kieszeni, po tym jak celowo się zraniłam, i schował je w szufladzie obok zlewu. Bez słowa wyjęłam je wraz z zapalniczką.

Mój wzrok spotkał się ze wzorkiem Harry'ego, gdy skręciłam w prawo i minęłam go, by wyjść na patio. Lekceważąc fakt, że lał deszcz i była burza, rozsunęłam drzwi i wyszłam na zewnątrz, gdy kilka sekund później moje ciało zostało szarpnięte do środka.

- Co ty, do kurwy, robisz?

Głos Harry'ego było prawie demoniczny, drżał ze złości i nawet w moim bieżącym stanie wysłał odrobinę strachu do krwiobiegu. Starałam się wyglądać na niewzruszoną. Odwróciłam się, by spojrzeń na niego ze zirytowanym wyrazem twarzy, któremu nie udało się wyrazić tego, co naprawdę czułam.

- A na co to, kurwa, wygląda? - splunęłam z nietypowym nastawieniem, zadziwiając siebie, gdy sarkazm pokrył moje słowa.

Harry przez chwile był w szoku moim odwetem, jego usta otworzyły się, ale szybko się ogarnął. Gniew ponownie opanował jego ciało i prawie przedstawiało to, co zazwyczaj u porywacza. Poczułam się zasmucona moją analogią, byłam zdenerwowana, bo byłam podekscytowana i szczęśliwa, gdy zabrał mnie od swoich przyjaciół.

Harry przypomniał mi o tej nienormalnej sytuacji. I nienawidziłam tego. Nienawidziłam tego, że po tym wszystkim działał w ten sposób - nienawidziłam tego, w jaki sposób obydwoje działaliśmy.

- Słuchaj - warknął, kładąc dłonie na moich ramionach, i popchał mnie na ścianę - pomimo tego, co się wydarzyło, nie oznacza, że wciąż nie mogę cię ukarać...

- Tęskniłam za tobą! - zapłakałam, przerywając mu w połowie zdania. Pchnęłam jego ramiona, uwalniając się z klatki, którą utworzył wokół mnie. Łzy pojawiły się w moich oczach sfrustrowana i zniechęcona tym, jak zaczęła rozwijać się sytuacja. - Tak bardzo za tobą tęskniłam, kiedy mnie nie było. Czy wiesz, co jest w tym niedorzecznego?! Tęskniłam za tobą i byłam szczęśliwa, gdy wróciłam, a potem - potem dzieje się to! Co jest, Harry? Nienawidzę tego, nienawidzę, gdy jesteś taki, nie jesteś wtedy sobą. - Mój głos, który wcześniej był rozdrażniony i głośny, teraz słabł i stawał się cichszy, był płochliwy prawie tak, jak łzy, którym pozwoliłam płynąć po moich policzkach.

Przeniosłam swoją dłoń do twarzy i starłam łzy, które przylgnęły do mojej skóry i z małym westchnieniem pokręciłam głową, zanim zmusiłam się, by nawiązać wzrokowy kontakt z moim kędzierzawym porywaczem.

Tego już nie było, gniew już nie kontrolował jego ciałem, choć wciąż wyrażał wściekłość, ale jednocześnie smutek, który chciałam zredukować.

Czy nie było dnia, w którym nie kończyłabym, płacząc?

Harry milczał, gdy zrobił krok, aby zmniejszyć dystans, który nas dzielił i chwycił moją dłoń. Ja również milczałam, gdy bez żadnego słowa pozwoliłam, by zaprowadził mnie z powrotem do kuchni. Delikatnie pchnął mnie na swoje miejsce i popatrzył na mnie bez cienia uśmiechu na ustach.

- Chcę tylko, żebyś była zdrowa - powiedział, a delikatność była nieobecna w jego głosie. - Nie chcę, abyś była chora. Musisz jeść, nawet jeśli nie masz na to ochoty.

Siorbiąc, odwróciłam się od niego, bezsilna wobec kolejnych łez, chwyciłam widelec i uległam woli Harry'ego.

~*~

Wyczerpana leżałam na łóżku, ale moje ciało po prostu odmawiało mi snu. Byłam skulona i wydawało mi się, że trwało to godziny. Zostałam sama po tym, co wydarzyło się na dole. Zjadłam połowę swojego jedzenia, czując się gorzej niż wcześniej, gdy oświadczyłam, że więcej już nie mogę.

Po chwili Harry przyjął, że nie zjem więcej, a ja wtedy udałam się na górę, aby pójść spać. Leżałam tyłem do drzwi, a mój wzrok skupiony był na kołdrze, więc nie zauważyłam, jak chłopak wszedł do pokoju, dlatego wzdrygnęłam się, gdy poczułam dłoń na moim biodrze.

- Muszę wyjść na dziesięć minut - powiedział cicho, a ja skinęłam głową, ledwo świadoma jego słów, ponieważ znów się odwróciłam i zwinęłam w kłębek, koncentrując swoją uwagę na czymś innym. Harry zdał sobie sprawę, że nie zmienię swojej pozycji, więc uklęknął przede mną, aby mieć moją twarz przed swoją.

- Ja tylko się o ciebie niepokoję, okej? - powiedział. - Możesz być na mnie zła tak długo, dopóki jesteś zdrowa.

Pokornie kiwnęłam głową, oferując mu mały uśmiech.

- Gdzie idziesz? - spytałam cicho.

- Muszę załatwić kilka spraw. Teraz słuchaj, nie mogę cię zabrać ze sobą, ale nie chcę też prosić, aby któryś z chłopców wpadł. Nie chcę im pozwolić tak szybko cię zobaczyć, myślę, że nawet w najbliższym czasie.

Kiwnęłam głową, oczekując, że pocałuje moje czoło i wyjdzie.

Ale otworzyłam swoje usta i rozszerzyłam oczy w czystym szoku.

On mnie przykuł do łóżka.

Zostaw po sobie komentarz.

Możesz również wyrazić swoje zdanie na twitterze z hashtagiem #LittleBirdPL.